Op facebook verzeil ik in een discussie over de Europese verplichting om enkel nog elektrisch te gaan autorijden.
Ik geef daarbij aan dat die verplichting is ingegeven door economische motieven, en de CO2 en klimaatpaniek slechts de manipulatieve technieken zijn om die verplichting door de strot van de gewone burger te rammen.
Natuurlijk krijg ik dan de vraag welke die economische motieven dan wel niet zijn.
Dan wordt het moeilijk, want dan moet ik beginnen over de kapitaalaccumulatie.
Noteer nu al dat die kapitaalaccumulatie de economische oorzaak van de volgende grote oorlog is.
Maar natuurlijk is die oorlog ook het gevolg van het geopolitieke spel: de werelddominantie van de VS is bedreigd door China. De VS heeft vastgesteld dat ze de economische oorlog niet kan winnen, en heeft dus beslist tot de militaire oorlog.
Daaronder zit dus ook de economische toestand.
Door de concurrentie ontstaat er in het kapitalisme kapitaalaccumulatie.
Het is niet moeilijk: door de concurrentie moet de producent zo goedkoop mogelijk produceren. Daarvoor moet hij zijn werkvolk zo weinig mogelijk betalen. Maar ook zet hij hoogopgeleide knappe koppen aan het werk om zijn productiemethoden te perfectioneren. Doel: meer produceren op minder tijd. Overal in de wereld zijn die knappe koppen dus tegen mekaar op op zoek naar meer en snellere productiecapaciteit.
Dat leidt vroeg of laat tot overproductiecapaciteit: er kan meer geproduceerd worden dan er kan verkocht worden.
“Ze” proberen dat op te lossen door zaken zoals reclame die mensen aanzet om meer te kopen dan ze nodig hebben. Ze bouwen “verslijt-elementen” in in toestellen zodat die sneller moeten vervangen worden.
Maar daar zijn grenzen aan. Bijvoorbeeld in de autoindustrie is het niet mogelijk om de auto’s een nog kortere levensduur te geven. Nu heeft Europa toch een nieuwe manier gevonden: door de verplichting van de elektrische wagen wordt een massa auto’s vroegtijdig uit gebruik genomen …
Na de Tweede Wereldoorlog was er gebrek aan productiecapaciteit. En dus kwam er sterke economische groei, maar ook dat proces naar overproductiecapaciteit. En dus kwamen er ook de economische crisissen. Je kan bij elke crisis wel een aantal elementen vinden die de oorzaak lijken van die crisis, maar als je er op doordenkt kom je finaal uit bij de overproductiecapaciteit.
Overproductiecapaciteit valt samen met kapitaalaccumulatie, want “kapitaal” is juist de benaming voor de productiemiddelen. Je kan dat kapitaal uitdrukken in geld. Dat is waar de meeste mensen automatisch aan denken bij het woord kapitaalaccumulatie: een opeenhoping van geld. Maar in feite is het dus een enorme overproductiecapaciteit.
Overproductiecapaciteit leidt onvermijdelijk tot werkloosheid en dus verarming van de consument.
De werkloosheid wordt weggemoffeld door de flexi- en armoedejobs, maar de verarming blijft.
Het moet toch aan het denken zetten dat de armoede toeneemt bij mensen die aan het werk zijn.
Wat er ook van weze: de verarming is een feit. Dat betekent dat de consumptie daalt. En dus stijgt weer de overproductiecapaciteit.
Als je het wil kan je het zo uitdrukken: iedereen stelt vast dat de ongelijkheid stijgt: de rijken worden rijker en de gewone mensen armer. De gewone mensen consumeren minder en dat minder kan niet opgevangen worden door het meer van de rijken.
We zitten nu in een vicieuze cirkel: de overproductiecapaciteit leidt tot werkloosheid/verarming en de werkloosheid/verarming leidt tot overproductiecapaciteit die dan weer leidt tot grotere werkloosheid …
De enige manier om een vicieuze cirkel op te lossen bestaat er in om beide factoren tegelijkertijd op te lossen. Als je één factor oplost zal dat mislukken omdat je de andere factor niet oplost die de oorzaak is.
Je kan overproductiecapaciteit concreter maken: er zijn teveel fabrieken.
Je kan werkloosheid concreter maken: er zijn teveel mensen.
Hoe los je de vicieuze cirkel op ? Vernietig tegelijkertijd de fabrieken en de mensen … Dat doet de oorlog.
Het probleem is wereldwijd en dus moet het een wereldoorlog zijn.
Of nog: het kapitalisme als economisch systeem leidt onvermijdelijk tot oorlog.
Je kan het ook meer filosofisch uitdrukken: concurrentie escaleert tot de ergste vorm van concurrentie, de oorlog.
Neen, ik beweer niet dat enkel het kapitalisme tot oorlog leidt. Ik heb hierboven al de geopolitieke toestand als oorzaak aangegeven. Je kan zowat al de oorlogen in de geschiedenis terugbrengen tot dat (geo)politieke spel: de zucht naar dominantie.
En de concurrentie is van alle tijden.
Maar we laten niet voor niets het kapitalisme beginnen bij de industriële revolutie van de 18e eeuw: de mechanisering en de daarbij horende massaproductie. Waar de mensheid tot dan er niet of nauwelijks in slaagde om genoeg te produceren ontstaat bij de industriële revolutie de onvermijdelijke gang naar overproductiecapaciteit, en dus ook een nieuwe factor die tot oorlog leidt.
In ieder geval is het kapitalisme een economisch systeem dat tot oorlog leidt.
Wie vrede wil, moet af van het kapitalisme.
Weg van het kapitalisme is geen voldoende voorwaarde voor vrede. Maar het is wel een noodzakelijke voorwaarde.