Dwarsliggers
Een onrustbarende overeenkomst met de vierde eeuw
Een interessante beschouwing van de dwarsligger. Je kan er niet omheen dat de gelijkenissen van toen en nu frappant zijn. De dwarsligger verliest wel één element uit het oog: in feite was de overname door de christenen een goede zaak. Hun religie wàs echt superieur.
Wat als dat ook geldt voor de islam ?
Ik zou dus verwachten dat de dwarsligger daar ook aandacht aan schenkt, misschien in een volgend artikel. Enkel een verwijzing naar het gebrek aan Nobelprijswinnaars is niet voldoende.
Ondertussen heb ik dat volgend artikel niet nodig. Ik ben zo al overtuigd van de achterlijkheid van de islam.
De islam is een probleem, maar de politieke correctheid is dat zeker evenzeer, omdat ze een ziekelijke vorm van postmodernisme aanhangt. Neen, niet iedereen is gelijk en even waardevol, en niet alle meningen zijn gelijkwaardig, zoals het postmodernisme verkondigt. Dat geldt ook voor overtuigingen, ideologieën, religies. Het is onbegrijpelijk dat dezelfde mensen die het nazisme kwaadaardig en slecht vinden – wat het ook is – tegelijkertijd verkondigen dat alle culturen gelijkwaardig zijn. Het is natuurlijk niet zo simpel. Want het nazisme was zo kwaadaardig, precies omdat het anderen als minderwaardig beschouwde. Het is deze verwarring die de poco’s parten speelt. Omdat ze voor dit probleem geen oplossing vinden, sluiten ze dan maar de ogen voor één aspect van de zaak en veroordelen onvoorwaardelijk wie niettegenstaande Hitler, toch vast houdt aan een verschil in gelijkheid van culturen. Door hun ogen te sluiten, worden ze ideologisch blind en zien de werkelijkheid niet meer: de islam is echt wel achterlijk. Ondertussen groeit er een absurd probleem. Het postmodernisme had één goede kant: het bevorderde de verdraagzaamheid voor ander meningen en houdingen. De politiek correcten hebben dit totaal geperverteerd, want ze willen zelfs niet meer in dialoog gaan met de mening van anderen. Ja, de polarisatie groeit, maar ze is begonnen bij de politiek correcte perversie van het postmodernisme. De polarisatie van de rechtsen is slechts een antwoord daarop.
Nochtans is de oplossing voor het dilemma niet zo moeilijk. Het volstaat om het onderscheid te maken tussen de mens als persoon van de ene kant, en de cultuur, ideologie, religie die hij aanhangt, van de andere kant. Een ideologie kan minderwaardig zijn, gewoon door de inhoud van haar denken. Mensen vertrekken vanuit gelijkwaardigheid. Maar door hun gedrag kunnen ze waardigheid winnen of verliezen. Hitler was als baby gelijkwaardig aan alle andere baby’s. Maar door zijn gedrag is hij niet gelijkwaardig gebleven. Kunnen ideologieën evolueren ? Het christendom heeft het gedaan. Maar bij de islam zijn er voorlopig geen aanwijzingen in die richting. Er zijn enkele imams die een poging doen, maar inhoudelijk staan ze nergens, en ze krijgen enkel tegenkanting van hun geloofsgenoten. Voorlopig ziet het er niet goed uit. En ik denk dat dat “voorlopig” nog wel heel lang zal duren.
Nu moet ik oppassen, want er schuilt een probleem in mijn onderscheid tussen gedrag en ideologie. Is anderen minderwaardig vinden, niet ook al gedrag ? En toch blijf ik er bij dat we niet de moslims moeten bekampen, maar wél de islam. Uiteraard kunnen we dan in conflict komen met moslims die vanuit hun islamitische overtuiging tot bepaald gedrag komen. Maar daar is nu eenmaal niet aan te ontkomen. Als iemand een diefstal pleegt, kan ik me zelf zo hard voorhouden als ik wil dat dat ook een mens is, maar hij moet wel bestraft worden.
Wat is dan dat gedrag ? Ik zou me niet bezig houden met zaken zoals hallal. Hallal is belachelijke achterlijkheid waarbij wordt vastgehouden aan gewoontes die totaal geen zin meer hebben. Als die gewoontes dan nog door een Allah, of allerhoogste, worden voorgeschreven, is de belachelijkheid zo grenzeloos als Allah zelf. Maar op zich is het onschuldig als iemand geen varkensvlees wil eten, net zoals het onschuldig is als iemand gewoon geen vlees wil eten. (Op voorwaarde dat hij eventuele problemen met gezondheid opgelost krijgt.) Anders wordt het als iemand in gaat tegen de mensenrechten. Dat gedrag is onaanvaardbaar. Het doet er niet toe of dit gedrag geïnspireerd is door een religie of niet. Iedereen heeft recht op zijn achterlijkheid. Maar over de mensenrechten kan er geen discussie bestaan.
Als ik op straat iemand tegenkom met gescheurde broek aan de knieën vind ik dat belachelijk, net zoals ik tattoo’s belachelijk vind. Heb ik het recht om die zaken belachelijk te vinden ? En mag ik door mijn houding dan ook laten blijken dat ik het belachelijk vind ? Is dat niet mijn recht van meningsuiting ? En wat als ik een hoofddoek belachelijk vind ? Nu kan je stellen dat ik ongelijk heb als ik gescheurde broeken en tattoo’s belachelijk vind, maar daar gaat het niet om. Heb ik dat recht of niet ? Wie mij dat recht ontzegt, gaat wel in tegen het principe van de vrije mening en meningsuiting, maar ook tegen zichzelf, want tenslotte zegt hij dan dat ik belachelijk ben… Mag hij mij verwijten dat ik iemand belachelijk vind, als hij mij zelf ook belachelijk vindt ? Of hoe dwaas de politieke correctheid is.
De dwarsligger zoekt heil in een vorm van nationalisme. Voor mij is het nationalisme (vreet je geel-zwarte klak op De Wever !) een zaak uit het verleden. Ja, er zijn nog naties waarin de mensen wegvluchten in sterkere vormen van nationalisme, zoals in Hongarije, maar dat zijn slechts stuiptrekkingen van een stervende. Die nationalistische opflakkering kan ons nog grote problemen opleveren, maar dat verandert niets aan de kern van de zaak.
De globalisering en de migratie zijn feiten, en ze zijn onomkeerbaar. Beide samen ondermijnen het gevoel van gemeenschap dat samengaat met nationalisme. De Wever kan canons proclameren zoveel hij wil, het zal nog vele generaties duren voor een Turk of Marokkaan zich herkent in de Guldensporenslag. En de poco’s doen er alles aan om er voor te zorgen dat het nooit zal gebeuren. Daarin vinden ze een medestander in de islam. De koning hoopte dat het succes van de Rode Duivels de belgen zou verenigen. Maar als de duivels tegen Marokko moeten spelen, supporteren de Marokkanen niet voor de belgische ploeg. Raar, dat de poco’s dat belgische nationalisme wél omarmen.
Ja, ik weet het: De Wever poogt een Vlaams nationalisme te ontwikkelen. Het braaksel van Laeken doet dat op belgisch niveau. Maar beiden hollen achter de feiten aan: er is geen grond meer voor een Vlaamse of belgische gemeenschap. Ja, we leven nog samen op hetzelfde grondgebied, maar we vormen geen gemeenschap meer. Ter attentie van mijn linkse vrienden en vijanden: als die nationale gemeenschap er niet meer is, is er ook geen grond meer voor nationale solidariteit en sociale zekerheid. Vind ik dat OK ? Ja, want ik vind nationalisme een kunstmatige gemeenschappelijkheid. Neen, want ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk gemeenschap en solidariteit wel zijn. Maar de feiten zijn wat ze zijn. En dus roep ik op om actief op zoek te gaan naar nieuwe vormen van gemeenschap die solidariteit mogelijk maken. Ondertussen blijft er één voorwaarde die het samenleven op hetzelfde grondgebied mogelijk maakt: het respect voor de mensenrechten.
Maar eigenlijk zou ik dat hier allemaal niet moeten schrijven. Ik heb het eerder al geschreven, en beter uitgewerkt, in mijn boek Eutopia, op deze website gratis te lezen en/of downloaden.