Dwarsliggers
Een denkoefening over de politieke en maatschappelijke evolutie
De denkoefening van de Dwarsligger vraagt wat meer inspanning van de gemiddelde niet al te slimme lezer zoals ik, maar is wel de moeite waard.
Wat te denken van de informatie over het klimaat ?
Rechtuit gezegd: ik weet het niet. Hét grote probleem voor mij is dat ik van de ene kant er niet naast kan dat er véél wetenschappers overtuigd zijn van de juistheid van de IPCC rapporten. Néén, niet alle wetenschappers, maar toch zeker een beduidend aantal. Kan ik die wetenschappers zo maar opzij schuiven ?
Van de andere kant krijg ik van deze wetenschappers nooit een informatie zoals die van de Dwarsligger. Ze herhalen altijd maar dezelfde mantra’s, maar ik krijg bij hen geen wetenschappelijke gronding.
Nu mogen die wetenschappers van mij denken dat ik die wetenschappelijke rapporten toch niet kan lezen, maar ik zou toch wat meer willen horen dan: “CO2 is een broeikasgas en de stijging van CO2 veroorzaakt dus opwarming van de aarde”. Controleer jezelf: geraak jij veel verder dan dit soort zinnetjes ?
Wat er ook van zij: na dit artikel op Dwarsliggers zit ik te wachten op een wetenschapper die de beweringen van deze Dwarsligger weerlegt.
Het einde van het betoog van de Dwarsligger is opmerkelijk: er is geen conclusie…
Ik weet niet wat de Dwarsligger weerhoudt om een conclusie te trekken. Maar ik vind het een heikele zaak. Noteer dus maar in hoofdletters dat ik er nog lang niet uit ben, en u mijn oefening geef voor wat ze nu waard is, met de mogelijkheid dat ik morgen iets anders beweer.
Eerste belangrijke factor: een evolutie in de grote wereldorganisaties. Van samenwerking tussen naties zijn ze meer en meer zelfstandige wereld-overkoepelende organisaties geworden. Daar waar ze via de democratische ( ? ) naties nog enige democratische legitimatie hadden is die op dit ogenblik in de VN (Unesco, IMF, Wereldbank…) volledig weggevallen (behalve misschien in de veiligheidsraad).
Ook in Europa is deze tendens sterk merkbaar.
Je kan deze evolutie zien als een proces dat moet leiden naar een soort van wereldregering zonder die democratische legitimatie. Een democratische wereldregering is door de schaalgrootte gewoon onmogelijk.
Neen, ik beweer niet dat er ergens een clubje van rijke mannen strategieën ontwikkelt om de wereld te overheersen. Maar we zijn wel op weg naar zo ’n wereldleiding.
Dat is wat er in de feiten al zichtbaar wordt in de klimaatzaak, net als in de daarbij horende energietransitie.
Nu kan je de energietransitie zien als een kapitalistische oplossing voor een kapitaal probleem, de kapitaalaccumulatie.
De kapitaalaccumulatie betekent dat er enorme geldsommen samen komen bij een kleine groep bezitters die geen terreinen meer vinden waarop ze dat kapitaal kunnen investeren. De wereld kan dat geld natuurlijk goed gebruiken, maar voor die kapitalisten moet hun investering ook winst opbrengen. De wereldeconomie heeft voor dat kapitaal geen winstgevende projecten meer.
Een mooie illustratie hiervan vind je bij Bezos en Branson die dat “onvruchtbaar” kapitaal dan maar gebruiken voor duur speelgoed waarmee ze de ruimte in kunnen. Liever dat dan hun kapitaal steken in verlieslatende investeringen.
Op een of andere manier moet dat probleem van het kapitalisme opgelost geraken.
Ik stelde al dat er natuurlijk overal nog wel geld goed te gebruiken valt, maar dan niet winstgevend.
De investering die op zich niet winstgevend is, wordt dat wel als ze samen gaat met subsidies. Je zou kunnen stellen dat de subsidies dan de winst uitmaken.
Je ziet dit duidelijk terug in de windmolens, zonne-energie, maar ook in de elektrische wagens en alles wat verder te maken heeft met oplossingen voor het klimaatprobleem.
Hier niet zozeer terzake, maar toch ook wel te vernoemen: ook de ouderenzorg is zo een nieuw investeringsterrein, vroeger voorbehouden aan de staat, maar nu meer en meer geprivatiseerd, maar enkel interessant voor de private investeerder mits subsidiëring.
Het probleem: je moet de bevolking zover krijgen dat ze akkoord gaat met die subsidiëring, want die komt van haar belastinggeld. Of nog: je moet de bevolking een goede reden geven om een verarming te aanvaarden.
Daar komt de klimaatcrisis als geroepen…
Iedere opa die meeloopt met zijn spijbelend kleinkind draagt er toe bij om een sfeer te scheppen waarin een weldenkend mens als ik het van zichzelf misdadig zou vinden om te weigeren om de nodige inspanningen te doen om het klimaat te redden. Dat ik hiermee ook bijdraag tot de oplossing van een probleem van de superrijken, wordt er dan niet bijverteld.
Is dat een reden om te twijfelen aan de waarheid van de informatie over het klimaatprobleem dat door zowat alle wetenschappers als een enorme dreiging voor de mensheid wordt aangekondigd ?
Alle wetenschappers ? Wetenschappers die zich baseren op de rapporten van het IPCC… een wereld-overkoepelende, niet democratisch gelegitimeerde organisatie die de wereld naar haar hand zet.
Zijn we op weg naar een mensheid die aanvaardt dat een kleine groep mensen – altijd rijken – beslist wat “goed is voor de mensen” en ons zo ver gemanipuleerd krijgt dat we enthousiast aan het werk gaan (letterlijk) om dat goede te verwezenlijken, ten bate van de heersers ?
Zijn we op weg naar een Brave New World ?