De Morgen
Neoliberalisme is dood, maar troonopvolging blijft uit
Natuurlijk is het neokapitalisme dood, maar het kapitalisme springlevend.
Voortdurend kom je beweringen tegen over het neoliberalisme dat wordt afgezet tegenover een alternatief voor het kapitalisme.
Er speelt hier een grandioos misverstand: het liberalisme valt niet samen met het kapitalisme. Het is een fase binnen het kapitalisme; een liberale fase binnen het kapitalisme.
Liberaal gaat hier over de rol van de overheid binnen het kapitalisme. Het liberalisme is een fase waarin de overheid zich zo weinig mogelijk moeit met het economisch gebeuren.
Maar het kapitalisme is niet zo maar een vastvloeiend systeem. Het evolueert van fase naar fase en de liberale fase leidt naar wat ik zou noemen: de Keynesiaanse fase, genoemd naar de econoom Keynes die in de jaren 30/40 van de vorige eeuw tot het inzicht kwam dat het kapitalisme zo geëvolueerd was dat het kapitaal beter af was met een overheid die wél intervenieerde.
Er zijn fasen waarin een afwezige overheid het kapitaal beter uitkomt, en fasen waarin het kapitaal de overheid nodig heeft. Concreet betekent dit dat, Keynesiaans, het kapitaal gediend is met grote overheidsinvesteringen. De overheid speelt dan een grote rol in het economisch gebeuren, maar het doel heeft niets te maken met socialisme: het doel is de belangenbehartiging van het kapitaal.
Natuurlijk leiden die overheidsinvesteringen tot economische groei en brengen dus werkgelegenheid en meer welstand, ook voor het werkvolk. Maar dat is niet het doel.
Juist doordat de Keynesiaanse economie meer welstand brengt voor het werkvolk is er bij sociaal ingestelde mensen de idee ontstaan dat die “niet-liberale” economie aansluit bij het socialisme. Niet dus: de investerende overheid dient niet het werkvolk: ze dient het kapitaal. Meer welstand voor het werkvolk is slechts een bijkomend effect.
Wie dus verkondigt dat het neoliberalisme dood is en daaruit opmaakt dat het socialisme op til is, dwaalt. Wat op til is, is de overgang van een neoliberale fase naar een Keynesiaanse fase, waarna weer een nieuw neoliberalisme de kop zal opsteken.
En dat alles binnen het kapitalisme.
Keynes biedt een antwoord op een crisis binnen het kapitalisme en redt daarmee het kapitalisme en het kapitaal.
Het probleem is dat de crisis van de volgende liberale fase, erger is dan die van de vorige.
Het kapitalisme kent een opeenvolging van alsmaar erger wordende crisissen.
Als we naar de huidige toestand kijken, zien we weer een soort van Keynesianisme, maar het lijkt er op dat deze crisis zoveel erger is dan de vorige: het Keynesianisme (overheidsinvesteringen, subsidiëring van de vergroening…) zal zelfs niet meer tot meer welstand van het werkvolk leiden. Dit Keynesianisme zal misschien wel nog het kapitaal redden, maar niet meer de verarming tegengaan.
Ik gebruik het woord “misschien” in een wanhopige poging om toch nog hoop te hebben. Maar eigenlijk wordt het iedere dag duidelijker dat zelfs het Keynesianisme het kapitaal niet meer kan redden, maar dat de redding van het wereldwijde kapitaal enkel nog kan liggen in een wereldwijde oorlog.
Anton Jäger heeft het over het Wereld Economisch Forum.
De machtige elite van dit Forum heeft het goed begrepen: zowel het liberalisme als het Keynesianisme zijn onbekwaam om het systeem in stand te houden. Deze machtigen bereiden zich voor op een nieuwe wereld.
Ondertussen hangt links in de touwen. Het socialisme heeft gedacht dat het Keynesianisme socialistisch was en niet gezien wat er zich in het kapitalisme afspeelde.
Nog altijd zien de zich links wanenden niet dat de oorlog een onvermijdelijk gevolg is van het kapitalistische systeem.
De Trotskisten maken hun analyses en verzanden in kritiek op Poetin die een oorlog is begonnen. Het is van een misdadige dwaasheid.
En terwijl extreem-rechts de nieuwe wereld voorbereidt houden de zich links wanenden bezig met het bekladden van standbeelden van Leopold en acties tegen Zwarte Piet; of het knuffelen van transgenders.
Conner Rousseau is zo fier als een gieter dat hij stemmen gaat afpakken van het vlaams blok. Hij beseft niet dat het extreem-rechts dat de wereld in handen zal nemen niet het extreem-rechts is van Van Grieken, maar dat van Alexander De Croo, een prominente figuur in het WEF.
Voor wie écht links wil zijn is de echte vijand niet Van Grieken, maar De Croot.
Het WEF en De Croot wéten dat de derde wereldoorlog onvermijdelijk is en ze bereiden zich voor om na die oorlog de wereld in handen te nemen en te boetseren volgens hun ziekelijke inzichten.
Moeten we Van Grieken dan maar laten begaan ? Neen, natuurlijk niet. Maar als de strijd tegen Van Grieken belet dat we de noodzaak van de strijd tegen De Croot (neen, niet de liberaal, maar de WEFFER) uit het oog verliezen is er helemaal geen hoop meer.
De hoop dat de wereldoorlog nog kan vermeden worden is voorbij.
Zoals het er nu uitziet heeft het zich links wanende elitair geneuzel ook al de hoop verkwanseld dat de nieuwe wereld na de oorlog een menselijke wereld zal zijn.
De machtigen zijn voorbereid. De socialen beseffen zelfs niet wat er bezig is.
Hedebouw werkt aan een verkiezingsoverwinning. Hij zou moeten werken aan Europees georganiseerde solidariteit onder het werkvolk in de vorm van Europese ziekenkassen, pensioenkassen, werkloosheidskassen… los van een overheid die sowieso in dienst staat van het kapitaal. Die georganiseerde solidariteit zou een échte macht kunnen stellen, nu zelfs niet meer tegenover het kapitaal, maar tegenover de machtigen en hun misdadig perverse wereldbeeld.
Darwin lacht zich rot.