Uitpers
Van mij mag je stellen dat de uitslag van de verkiezingen in Brazilië je niet interesseert. Ver van mijn bed, nietwaar ? Nochtans: Brazilië wordt een belangrijk land bij de vorming van de bondgenootschappen als de oorlog van de VS met China, dichterbij komt. Ook onze oorlog, want onze Europese en nationale leiders hebben ons gedegradeerd tot kanonnenvlees in dienst van de VS.
Maar Francine Mestrum heeft het over iets anders: ze vraagt zich af hoe het mogelijk is dat een land in zo diepe crisis, met zoveel armoede toch kiest voor een liberaal regime ? Zou je niet verwachten dat armoede de mensen naar links drijft ?
Niet dus: Lulla, de linkse presidentskandidaat, kan de verkiezingen wel winnen door persoonlijk charisma, maar het systeem zal rechts zijn.
Francine ziet het probleem; stelt de vraag… maar ik zie geen spoor naar een antwoord.
Dus moet ik het maar zelf zoeken.
Stelling: het socialisme kan slechts functioneren binnen een welvarend kapitalisme. In een kapitalisme in crisis schakelt het socialisme zichzelf uit.
Merk op dat ik het hier heb over het democratische socialisme. Het socialisme van Lenin (communisme) was het resultaat van een militaire staatsgreep.
Het socialisme kàn geen oplossing bieden voor een crisis die veroorzaakt is door het kapitalistische systeem, juist omdat het het kapitalisme aanvaardt.
Het socialisme is in essentie een verdeel-systeem. Als het slecht gaat met het kapitalisme, is er weinig of niets te verdelen, en dus werkt het socialisme niet.
Liberalen zeggen graag dat je eerst de koek moet bakken voor je hem kan verdelen. Ze hebben gelijk.
Alleen wil ik de koek natuurlijk op een andere manier bakken dan de liberalen. Maar dat kan nu eenmaal niet binnen het kapitalisme, want dan is het geen kapitalisme meer. En dus deelt het socialisme in de crisis van het kapitalisme. En verliest zijn aanhang. De mensen schuiven op naar rechts.
Je hebt het bij ons zien gebeuren: de socialisten zijn eerst sociaal-democraten geworden. Onder Rousseau zijn ze verder opgeschoven en de facto nu sociaal-liberalen. De PVDA kan binnenkamers misschien nog wel anti-kapitalistisch zijn, maar in het concrete politieke gebeuren hebben ze de plaats ingenomen die de socialisten hebben verlaten. Ook de PVDA schuift op naar rechts.
Spreek ik nu mezelf tegen ? Want boekt de PVDA geen verkiezingsoverwinningen ?
Neen, want extreem-rechts boekt nog veel grotere overwinningen.
En neem bij de PVDA een figuur als Hedebouw weg, en het zal al heel wat minder zijn, net zoals de winst die Vooruit maakt, helemaal rond de figuur van Rousseau draait.
Dat brengt me bij een belangrijk gegeven: in crisistijd moeten er snelle en radicale beslissingen worden genomen. Daar is een democratie niet voor geschikt en de mensen kunnen het misschien niet allemaal helemaal uitleggen, maar ze voelen het juist aan: ze weten dat ze nood hebben aan sterk leiderschap.
Dat betekent dat ze opschuiven naar rechts. Een sterke leider in een linkse partij kan dat wel wat afremmen, maar de diepere tendens is de ruk naar rechts. Wat het programma van de PVDA ook is: het feit dat ze zo fel draait rond Hedebouw is de facto een verrechtsing. Als Hedebouw of Rousseau niet oppassen eindigen ze zoals Mussolini.
De opeenvolgende crisissen in het kapitalisme maken dat het kapitalisme zelf leidt naar fascisme. Fascistisch kapitalisme.
Ondertussen speelt een zich Alexander De Croote wanende het spel slim.
De socialisten hebben niets om te verdelen, maar hij heeft wel nog wat om uit te delen.
Deze volbloed liberale kapitalist is premier om de belangen te verdedigen van een familiefortuin, opgebouwd in Congo, en van het fortuin van de koninklijke hark. Plots ontpopt hij zich als een man die niemand achter laat en niemand in de kou laat.
Nu kan je hem zelfs niet meer verwijten dat hij dat niet met zijn eigen geld doet, maar met het geld van de mensen zelf (de belastingen). Hij pleit nu voor persoonlijke inlevering van de politiekers, hemzelf inbegrepen. Nogal wat mensen zullen zich daaraan laten vangen.
Voor mij betekent zijn bekering tot aalmoezengever dat het water hem toch echt wel aan de lippen moet staan. Dat is zeker het geval bij zijn partij, maar ook het systeem waar hij hartsgrondig voorstander van is omdat zijn fortuin er van afhangt is in zo’n diepe crisis dat hij bereid is om wat kruimels van zijn rijk gedekte tafel te laten vallen om de mensen koest te houden, en vooral om ze weg te houden van het Vlaams Blok, want op korte termijn zijn er de voor hem levensbelangrijke verkiezingen.
Gisteren nog zat ik aan tafel met een oprecht sociale mens die zich afvroeg hoe het mogelijk is dat de mensen niet massaal in opstand komen.
Als je daar op doordenkt is het niet moeilijk: de mensen komen niet in opstand omdat ze het gevoelen hebben dat er toch niets aan te doen is. Ze hebben gelijk: binnen het kapitalisme ìs er ook niets aan te doen. En het ergste: er is niemand die hen zegt dat er een alternatief is. De massa is zo doordrongen van de onvermijdelijkheid van het kapitalisme dat ze àlles incasseert en zich laat paaien door wat legale verdovende drugs in de vorm van aalmoezen zoals een energiepremie, betaald met vals (want zo maar bijgedruk) geld.
Ondertussen snakt ze naar de sterke leider.
De zich Alexander De Croote wanende heeft het openingscollege gegeven aan de Universiteit van Gent. Daar stelde hij: “De grootste fout die je in een crisis kan maken is een hang naar sterke leiders…” Daarvoor kreeg hij applaus. Niemand van de hogerbegaafde universitairen had door dat diezelfde De Croot voortdurend zichzelf voordoet als een sterke leider en door zijn partij ook als zodanig wordt naar voor geschoven. Als zelfs onze zogenaamde “elite” waarvan de meerderheid zich zelf links waant, een ziekelijke leugenaar toejuicht, voorstander van een samenleving, geleid door een kleine groep die zichzelf heeft aangesteld als baas over een massa die zich diep gemanipuleerd laat gebruiken en blij is met dode mussen (de wereld van het Wereld Economisch Forum), is de toestand echt wel hopeloos.