Auteur: Charles Maymarx

Geplaatst op

Of hoe goedmenenden toch de bal mis kunnen slaan

MO*

 

Sandra Boisseau (Handicap International)

Coronacrisis heeft nooit eerder geziene impact op onderwijssystemen Inclusiegericht denken meer dan ooit noodzakelijk in het onderwijs Wereldwijd hadden ongeveer 250 miljoen kinderen – of 1 op de 5 – op schoolgaande leeftijd geen toegang tot onderwijs vorig jaar. De ongelijkheid op het vlak van scholing en opleiding hangt nog steeds heel erg af van de regio, gender, handicap, sociaal-economische situatie, etniciteit, leefomgeving en uiteraard van bepaalde crisissituaties. De coronacrisis heeft dan ook een nooit eerder geziene impact op de onderwijssystemen overal in de wereld.

Een aantal jaren geleden heb ik in Zuid-Afrika een schooltje bezocht waar Vlaamse nonnekes blinde negerkinderen opvingen. Daar ben ik zwaar onder de indruk geraakt van een zwarte onderwijzer die me vertelde over zijn werk en zijn motivatie om zich voor die kinderen in te zetten.

Geen haar op mijn hoofd dus dat er aan denkt om het werk van Handicap International af te breken.

En toch heb ik twee bedenkingen bij dit artikel van Sandra Boisseau.

De eerste bedenking gaat over inclusief onderwijs. Ik ben daarvoor, maar op dit ogenblik is er een groep zogenaamde linksen voor wie de inclusiviteit een speerpunt is in de strijd voor die kinderen. Als je die mensen hun zin geeft, worden alle leerlingen, met en zonder handicap gewoon samen gezet. Soms kan dat. Wanneer een kind enkel motorisch gehandicapt is (door een aangeboren letsel of door een ongeval) en in een rolstoel zit, moéten er de nodige middelen worden vrij gemaakt om dat kind in het reguliere onderwijs te laten meedraaien. Dan moét het nodige geld worden vrijgemaakt voor de installatie van liften (bij wijze van voorbeeld.) Ook bepaalde vormen van autisme laten dit toe. Maar er zijn ook vormen van autisme (weer bij wijze van voorbeeld) waarbij zo ’n kind totaal verloren loopt tussen “normale” kinderen. Dan is het misdadig om die inclusiviteit toch te willen forceren. Er zijn nu eenmaal grenzen aan de mogelijkheden van de kinderen zelf, maar ook aan die van het begeleidend personeel.  Lees verder “Of hoe goedmenenden toch de bal mis kunnen slaan”

Geplaatst op

Of hoe ik als gelovige een atheïst gelijk geef

Knack

Leni Franken

‘Godsdienstlessen of zedenleer voor kleuters? Absurd en gedateerd’

De grondwettelijke bepalingen over de levensbeschouwelijke vakken in het onderwijs zijn misplaatst en overbodig, schrijft dr. Leni Franken (UAntwerpen)

Er is in Vlaanderen een agressieve fundamentalistisch atheïstische kliek actief. Die mensen hebben zelf inhoudelijk niets te bieden. Ze weten slechts één ding: weg met de godsdienst. Sommigen beschouwen zich als links. Nochtans is het atheïsme in essentie een puur individualisme. Als je je leven niet door een God laat bepalen (ik beweeg me nu in een klassieke opvatting) ben je zelf  je enige bron van zingeving en levensvisie. Dat betekent natuurlijk niet dat al die mensen egocentristen of egoïsten zijn of geen sociaal engagement aangaan. Maar dat sociaal engagement is dan in het kader van het atheïsme ( ik neem nu even afstand van, bijvoorbeeld, aangeboren aanleg of opvoeding) wel een totaal eigen beslissing zonder andere grond dan een filosofische redenering. Lees verder “Of hoe ik als gelovige een atheïst gelijk geef”

Geplaatst op

Naar een democratie van gemeenschappen

Uitpers

Walter Lootens

Municipalisme, een ruwe politieke diamant

Het municipalisme is een ruwe, herontdekte diamant van de politieke theorie. Roger Jacobs bestudeert hem aan verschillende kanten. Hij probeert de municipalistische verschijningsvormen die hij om zich heen ziet groeien onder te brengen in een soort van typologie die hij zelf zeer onvolledig noemt, maar die toch zeer belangrijk is omdat het bij mijn weten een van de eerste theoretische pogingen is om lijnen te trekken in het zeer verscheiden landschap van het nieuwe municipalisme dat op dit ogenblik in volle ontwikkeling is. Een aanrader

Zouden Peter Kropotkin en Murray Bookchin mijn boek Eutopia gelezen hebben ? Ik weet zeker dat ik nooit iets van hen gelezen hebben, en toch herken ik in deze recensie de fundamenten van mijn alternatief voor het kapitalisme.

Een eerste thema is natuurlijk de relatie tussen vrijheid en gemeenschap. Ik noem mezelf wel anarchist, maar ik leun zeker even fel aan bij het    personalisme.

Eigenlijk lijkt het logisch dat ik als linkse personalist uitkom in het anarchisme. Lees verder “Naar een democratie van gemeenschappen”

Geplaatst op

De taal: een maatschappelijke handicap ?

Doorbraak

Luckas Vander Taelen

De donkere kant van een ‘Grande Dame’

Hoe ik kennis maakte met de franskiljonse trekjes van Antoinette Spaak

Ik herinner me nog goed wanneer ik Antoine Spaak voor het eerst zag. Het was op televisie, in een zondags debat op de toenmalige BRT. Ze werd in het Nederlands aangesproken, maar moest wachten om te antwoorden tot ze de vertaling ingefluisterd kreeg met een apparaatje, dat blijkbaar niet zo goed werkte want mevrouw Spaak hield bezorgd haar hand aan haar oor. De vrouw die de meest uitgesproken mening had over de Vlamingen, sprak hun taal niet

belgië heeft veel slechte mensen voortgebracht. Voor de goedmenende beeldstormers tegen Leopold II: er is voor jullie nog veel werk aan de winkel. Als je in Brussel alle straten die genoemd zijn naar krapuul van naam wil doen veranderen, schieten er niet veel oude namen over. Antoinette Spaak was een van de slechtsten.

Ja natuurlijk: er is nu ook heibel rond pleinen en straten die naar Cyriel Verschaeve zijn genoemd, de charismatische priester-leraar die tientallen Vlaamse jongens naar het Oost-Front heeft gedreven. Vlaanderen is niet vrij van krapuul. Maar Antoinette wilde enkel Verschaeve kennen, en zweeg zeer onzedig over Leon Degrelle en zijn rexisme. De meeste mensen weten niet dat zelfs in absolute cijfers méér Franstaligen dan Vlamingen naar het Oost-Front zijn getrokken. Als je die cijfers in verhouding met de bevolkingscijfers van Vlaanderen en Wallonië brengt, neemt dit ernstige proporties aan. De meeste mensen weten dit niet omdat onze geschiedschrijving is gedicteerd door Franstaligen zoals Antoinette. Links Vlaanderen doet gretig mee met deze valse geschiedschrijving. Lees verder “De taal: een maatschappelijke handicap ?”

Geplaatst op

Klimaat en ijdelheid

de Volkskrant (Nl)

Bard van de Weijer

Big Oil is nu Small Oil: is er nog toekomst voor de oliesector in een duurzame wereld?

Exxon domineerde bijna een eeuw lang Wall Street en de Amerikaanse politiek. Maar de invloed en waarde van het olieconcern smelten sneller dan de poolkappen. Exxon valt nu zelfs uit de gezaghebbende Dow Jones. Is het olietijdperk binnenkort voorbij

Je kan/moet dit artikel natuurlijk lezen in het kader van het klimaatprobleem. En dan is dit heuglijk nieuws. Wie begaan is met het lot van de aandeelhouders van die oliemaatschappijen, moet zich geen zorgen maken: die zitten ondertussen met hun geld ook al in de “alternatieve” business. Ze blijven gewoon winst maken, alleen komt die nu uit meer klimaatvriendelijke bronnen.

Maar er wringt me iets.

Ik heb me ondertussen laten overtuigen: de opwarming is een feit en in die opwarming speelt menselijke activiteit een grote rol. Maar op Wikipedia lees ik: de opwarming wordt… “veroorzaakt door een stijging van de concentratie broeikasgassen in de atmosfeer, wat op zijn beurt het gevolg is van de sterke bevolkingsgroei en toename van menselijke activiteiten, waaronder: gebruik van fossiele brandstoffen, ontbossing, bepaalde industriële en agrarische activiteiten.” Let op het woordje “waaronder”. Als je dat “waaronder” weg laat, hou je over: bevolkingsgroei en toename van menselijke activiteiten. Voor mij betekent dit dat enkel de inperking van de bevolkingsgroei en de afname van menselijke activiteiten echt terzake is. Het terugdringen van fossiele brandstoffen, ontbossing en bepaalde industriële en agrarische activiteiten zal niet volstaan. Lees verder “Klimaat en ijdelheid”

Geplaatst op

Burgerzin ? In onze samenleving ?

De Wereld Morgen

Nora Timmermans .

De kritiek voorbij

‘Burgerzin is het nieuwe sexy’ postte illustrator en cartooniste Eva Mouton op 13 maart op haar Instagram. Het bericht werd enkele weken geleden herhaald toen “de tweede golf” gevreesd werd en het is nog steeds even relevant: burgerzin en verantwoordelijkheidsgevoel blijven van levensbelang. En het moet gezegd: op 6 maanden tijd hebben we die individuele verantwoordelijkheid massaal ter harte genomen

Zeg, wat is me dat voor zever ? Volgens Nora hebben we burgerzin getoond door de richtlijnen van de overheid op te volgen.

Ten eerste: als je de verhalen hoort over allerlei feestjes, de manifestatie van “black lives matter”, en de drukte op de zeedijk, zijn er in ieder geval toch nog heel wat mensen die géén burgerzin toonden. Ik wil aannemen dat het een minderheid is, maar toch… Daarbij toch even opmerken dat de tweede golf zich voornamelijk heeft afgespeeld bij bevolkingsgroepen die zelfs niet wisten van de maatregelen omdat ze eigenlijk langs de maatschappij leven. Dat kan je moeilijk burgerzin noemen.

Daarbij moet me toch van het hart dat heel wat mensen enkel de regeltjes in acht hebben genomen omdat er op overtreding serieuze  straffen stonden.

Maar eigenlijk is dat bijzaak. Als wij massaal burgerzin zouden tonen, zouden al die pijltjes op de vloer, mondmaskerplicht, bubbels… kortom heel die poespas aan verwarrende, inconsequente en soms ronduit belachelijke verplichtingen niet nodig zijn. Lees verder “Burgerzin ? In onze samenleving ?”

Geplaatst op

Amerika, het grote voorbeeld voor links

Dwarsliggers

Ook de Amerikanen begrijpen hun land niet meer

Voor de gemiddelde Europeaan was Amerika altijd al iets vreemds. De oorzaak was slechts gedeeltelijk te zoeken in ons beeld van de USA, opgehangen door de verhalen van onze media, de Amerikaanse films, de Amerikaanse muziek en de Amerikaanse modetrends (van Coca Cola tot TikTok [1]). Met de Amerikaanse realiteit heeft dat bijzonder weinig te maken

Natuurlijk moet je een en ander met wat zout nemen en relativeren. Maar globaal genomen is dit een leerrijke analyse van de Amerikaanse samenleving. 

Is het Amerikaanse wantrouwen tegenover de overheid terecht ? Als anarchist ben ik het volledig eens met dit wantrouwen. Daarvoor heb ik drie redenen: er is in ons systeem geen enkele garantie dat de meest bekwame en integere mensen aan de macht komen. 

Twee: het woordje macht zegt al genoeg. Macht is dwang. In een samenleving is dwang onvermijdelijk. Maar in een gezonde samenleving zou de uitoefening van dwang een zeldzaam fenomeen moeten zijn. Kijk nu naar onze samenleving en je ziet een immense massa regeltjes die tot in de kleinste details ons leven regelen en door dwang worden opgelegd. Daarbij kan je twee dingen bedenken: er is iets grondig mis met onze samenleving. En: er is iets grondig mis met de overheid. 

Drie: hier kom ik op een thema dat ik al genoeg behandeld heb. Laat het duidelijk zijn dat het zelfs niet afhangt van de morele kwaliteit van de verkozenen. Ook de meest integere machthebber functioneert in een systeem waarin de macht bij het kapitaal ligt. Dat degradeert hem tot dienstknecht van dat kapitaal. Toen de socialist Di Rupo de loonstop invoerde, gedroeg hij zich, al dan niet tegen zijn wil, als dienaar van het kapitaal. Lees verder “Amerika, het grote voorbeeld voor links”

Geplaatst op

Wat is dat toch met verstandige linkse mensen ?

Knack

Olivier Pintelon

‘Corona, de finale uppercut voor het neoliberalisme?’

Een welvarende samenleving kan niet zonder een slagkrachtige overheid, schrijft Olivier Pintelon. ‘Die waarheid valt niet langer te ontkennen.’

Zet een uitroepteken achter deze titel en ik roep hiep hiep hiep hoera ! Maar dat teken staat er niet.

Alhoewel. Eigenlijk doet het hele artikel alsof het er wél staat.

Maar ten eerste: Pintelon heeft het over “een waarheid die niet te ontkennen valt”. Ik wil daar helemaal in meegaan. Alleen: de wereld – en zeker de kapitalistische wereld – trekt zich niets aan van de waarheid. Het gaat om de macht. En waar ligt die ? Ja, juist: bij het kapitaal. 

Het is niet omdat de overheid nu in speciale omstandigheden de boel moet redden voor het kapitaal, dat ze macht heeft. Juist integendeel. Het gaat over geld. Vanwaar komt het geld van de overheid ? Toch van jou en mij ? Wij mogen – of liever wij moeten – met ons geld ter hulp schieten. Eigenlijk toont de bankencrisis – en nu ook de coronacrisis – juist aan dat de macht bij het kapitaal ligt. Lees verder “Wat is dat toch met verstandige linkse mensen ?”

Geplaatst op

Mijn vrouw begrijpt me niet

Doorbraak

Jurgen Pieters

De troost van de filosoof en het verlangen van de dichter

Op 10 mei 1637 verliest de Nederlandse dichter-diplomaat Constantijn Huygens zijn vrouw. Uit zijn in het Latijn geschreven dagboek weten we dat Suzanna Van Baerle die dag om half zes in de namiddag het leven liet. Een week later neemt Huygens samen met zijn vijf kinderen zijn intrek in het nieuwe huis op het Plein in Den Haag waarvan zijn echtgenote de bouw persoonlijk had overzien. ‘Helaas’, zo lezen we in het dagboek, ‘zonder mijn duifje’ — ‘sine mea turture’

Verlangen naar een geliefde kan geen liefde zijn. Het is ik-gericht.

Daarmee heb ik niet per definitie iets verkeerds gezegd over dat verlangen. Ja, het is egocentrisch. Maar dit is de natuur der dingen: wij worden puur egocentrisch geboren. Het is pas fout als we ook puur egocentrisch sterven. Maar je zou dus kunnen stellen dat het egocentrisme de afstootplank is vanwaar we kunnen springen naar de liefde. De wetenschapper zal nu dadelijk wijzen op de wet van de zwaartekracht: we kunnen niet blijven hangen in de liefde. Vroeg of laat vallen we terug op onze egocentrische kont. Lees verder “Mijn vrouw begrijpt me niet”

Geplaatst op

Lachen en janken met cultuur

Streven

Frank Saenen

Middelpuntzoekend

Een ellendige ochtend in juni met een somberheid die zelfs de stralendste positivo’s alle glans lijkt te ontnemen. Gemondmaskerd-gemuilkorfd kijk ik door het raam van de tram naar buiten, rijdend door een voorstadswijk met een soms al even grauwe reputatie als de sfeer van diezelfde ochtend

Kijk, hier word ik vrolijk van. Het moet niet altijd slecht nieuws zijn, en al zeker niet altijd elitair gedoe.

Dit initiatief toont aan dat ook gewone mensen die waarschijnlijk nog nooit naar Bach geluisterd hebben en bij wie de naam Fabre geen enkel belletje doet rinkelen, echte cultuur kunnen “produceren”. 

Mijn cultuurvrienden, net zo elitair als ikzelf, gaan nu uit de bol; ze verzamelen alles wat ik over de cultuurcrisis in coronacrisis al geschreven heb; en alles kan tegen mij gebruikt worden. Op het einde zal het er op uitdraaien dat ik een verdoken n-va-er zal blijken te zijn die, net zoals die hele fascistische bende, de cultuur kapot wil.

Maar ik laat het niet aan mijn hart komen. Het is de week van Laus Polyphoniae en de onderdompeling in deze sublieme muziekkunstvorm maakt immuun tegen dagdagelijkse laagheid en het benepen zelfgenoegzaam terugvallen op zichzelf van een groot gedeelte van onze culturele elite. Lees verder “Lachen en janken met cultuur”