Caritas

In deze laatste vakantiedagen van juli, wil ik even ideeën aanreiken die voor mij de basis zijn van mijn bedenksels. Ik haal ze uit mijn boek Eutopia dat je op deze website gratis kan lezen en/of downloaden ook in ebookformaat.

Caritas is een veel gebruikt woord, en dat woord wordt op verschillende manieren geïnterpreteerd. Laat me hier dus al dadelijk duidelijk stellen dat caritas voor mij niet samenvalt met liefdadigheid. Ook niet met solidariteit.

Caritas is de zorg voor wie niet kàn of wil bijdragen aan de opbouw van de gemeenschap. Het is dus géén solidariteit. Maar caritas is wél een plicht. Het is dus geen liefdadigheid. Lees verder “Caritas”

LGTBQ en christen en katholiek

Kerknet

Lieve Wouters

3 Vragen van LGBTQ-katholieken aan de paus (en zijn antwoord)

Jezuïet James Martin zet zich al jaren in voor gelovigen die zich door geaardheid of gender uitgesloten voelen. Hij stuurde paus Franciscus 3 vragen.

Dat LGTBQ-mensen nog altijd niet aanvaard worden door veel te veel mensen die zichzelf “normaal” wanen, is een feit. Dat we er voor moeten ijveren dat deze mensen wél aanvaard worden zou voor een christen vanzelfsprekend moeten zijn. Met die “we” bedoel ik “we”: niet enkel de LGTBQ-mensen zelf moeten strijden voor hun aanvaarding, maar ook niet-LGTBQ-ers en zeker iedereen die zich christen noemt. Lees verder “LGTBQ en christen en katholiek”

Wat heeft Oekraïne te maken met de berg Tabor ?

Ignis

Ben Frie SJ

De mens van het welbehagen Gods

De transfiguratie van Jezus – ‘dat flitsmoment van volmaakte perfectie’, aldus Ben Frie – is ook als de bommen neervallen een visioen dat niet kapot te krijgen is

Dat ik mijn bedenksel van vandaag laat vertrekken van deze tekst van Ben Frie is een teken van groot vertrouwen in mijn lezers. Want deze tekst is grotendeels gesteld in mythische taal en die taal is tegenwoordig voor de meeste mensen ontoegankelijk.

Jullie kennen mijn standpunt: sommige zaken kunnen enkel in mythische taal worden verwoord. Of: mythische taal kan een verrijking zijn in de verwoording van zaken waarvoor “gewone” woorden tekort schieten. Vergelijk het met poëzie of muziek. Lees verder “Wat heeft Oekraïne te maken met de berg Tabor ?”

De Jezuïeten doen het weer !

Ignis

Meilisse Vida  

Brusselse jezuïetenschool in het hart van de moslimgemeenschap

In een van de armste wijken van Brussel opende twee jaar geleden een jezuïetencollege haar deuren. Twee derde van de leerlingen het Collège Matteo Ricci is van allochtone komaf. “Moslimouders voelen zich aangetrokken door de katholieke inslag.

Die Jezuïeten toch. Ik weet niet van wie ik het meest hou: van de Jezuïeten of misschien toch van de Trappisten. Nu, het doet er ook niet toe. Ik ben te dom om Jezuïet te zijn, en ik drink te graag trappist om Trappist te zijn.

Jullie kennen mijn kritiek op de multiculturele samenleving, de migratie en de islam. Maar we zitten er mee en we kunnen de tijd niet terugdraaien. Dus moeten we er het beste van maken. Voor mij hoort dat Jezuïetencollege bij dat beste.

Natuurlijk: de Jezuïeten zijn elitair. Een dommerik geraakt er niet binnen en ze leggen de lat hoog.

Tot de kern van hun pedagogie hoort de idee van “Magis”. Je zou dat kunnen vertalen als “Plus en est vous”: er zit meer in je dan je denkt. Haal het naar boven. Wees bewust van je talenten en ontwikkel ze allemaal en volledig en wees niet te snel tevreden.

Ook belangrijk is het “Onderscheiden”. Leerlingen moeten reflecteren over hun leven; nadenken over wat ze leren en meemaken en zich afvragen wat dit met hen doet. Dat maakt hen ook kritisch tegenover meningen en ontmaskert manipulatie. Kortom: ze denken bewust. Met introspectie moet je natuurlijk oppassen. Te veel leidt tot waanzin. Maar de meeste mensen doen er te weinig aan. Lees verder “De Jezuïeten doen het weer !”

Verdomde missionarissen ?

Ignis

Guido Dierickx

Over onze missionarissen in (voormalig Belgisch) Congo

In België doet een parlementaire commissie onderzoek naar de waarheid over het koloniale verleden. Zal er ook oog zijn voor het goede werk van de missionarissen, vraagt Guido zich af. “De rol van die missies blijft tot op heden nogal eens onderbelicht.

Vwala ! Nu ga ik met demonisch plezier de antikolonialisten tegen hun domme kar rijden.

Maar om te beginnen: geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om van die missionarissen heiligen te maken. Misschien helpt het als je A burntout case leest, een roman van Graham Greene uit 1959 (Hij is vertaald in het Nederlands). Ja, ik weet het: voor een aantal mensen is iets uit 1959 zo versleten als iets uit de Middeleeuwen. Ik hoop dat jullie niet tot die groep behoren, want in mijn ogen zijn het gemanipuleerden door het kapitalisme, die ingelepeld hebben gekregen dat enkel hedendaags en nieuw waarde heeft.

Maar terzake: Green schreef een interessant boek met een sterke psychologische  en filosofische achtergrond en geeft daarbij ook een realistisch beeld van een kleine gemeenschap van missionarissen in belgisch Congo. Zijn beeld klopt met mijn ervaring met missionarissen die ik hier heb ontmoet als ze op vakantie kwamen, wat dikwijls uitmondde in een bedeltocht. 

Als kind kregen wij op school een beeld voorgeschoteld van missionarissen als helden, en ik heb er na de periode dat ik Rode Ridder wilde worden wel ooit van gedroomd om ook naar de Congo of naar de eskimo’s te trekken. Maar de missionarissen die ik hier tegenkwam waren net zo grote onnozelaars en intellectueel en mentaal beperkten als het ander gepeupel dat mijn wereld bevolkte. Na die ervaring kon ik me echt niet meer voorstellen dat ik ergens in de brousse in een kleine gemeenschap van zulke mannen zou kunnen leven. Ja, toen was ik echt wel een arrogant ventje, te dom om me de vraag te stellen of die missionarissen dan misschien toch geen helden waren, precies omdat ze het daar in die middelmatigheid volhielden. Lees verder “Verdomde missionarissen ?”

Samenleving en gemeenschap

Ignis

Luc Martens

Hoe christendemocratisch is CD&V (nog)?

Joachim Coens wil de christendemocratie met zijn manifest ‘Power to the people’ nieuw leven inblazen. “Het is een pleidooi om diepgaande en duurzame relaties aan te gaan”, schrijft Luc Martens

Verdomme, wie had dat kunnen denken ? Ik ben een cd&v-er.

Neen, ernstig: ik heb het nooit onder stoelen en banken gestoken dat ik personalist ben. Dat ik gelovig christen ben, is ook geen geheim.

Inderdaad: verantwoordelijkheid, solidariteit, subsidiariteit, rentmeesterschap… zijn kernideeën die essentieel zijn. In mijn boek Eutopia probeer ik een evenwicht te vinden tussen respect voor de persoon en het belang van de gemeenschap. Eigenlijk is er geen tegenstelling tussen die twee: een mens kan slechts persoon zijn in een gemeenschap, en een gemeenschap verwordt tot een dictatuur als ze geen recht doet aan de persoon.

Ik stoot hier op een fundamentele kritiek op wat gemeenzaam het communisme wordt genoemd. Lees verder “Samenleving en gemeenschap”

Het christendom is een humanisme

Doorbraak

Johan R. Bruynseraede

Christenen zijn te braaf

De veertigdaagse vastentijd is begonnen, de voorbereidingstijd op Pasen. De kerk heeft zich helemaal voorbereid op ‘een digitale vasten’ want van enige verspoeling van de opgelegde coronarestricties op vieringen is geen sprake;  hoewel heel wat vooraanstaande gelovigen gevraagd hebben om te kunnen terugkeren naar de vorige werkwijze voor gebedsplaatsen: 1 persoon per 10 vierkante meter in plaats van maximum 15 personen voor een heel gebouw. Midden januari (2021) hebben de vertegenwoordigers van de rooms-katholieke, protestants-evangelische, Israëlitische, anglicaanse, islamitische en orthodoxe erediensten minister Vincent Van Quickenborne hierover gezamenlijk aangesproken

Trouwe lezers weten het al, maar ik zeg het toch nog eens: ik ben geen fan van Ratzinger, paus Benedictus XVI. Het is een kwal. Erger nog het is een arrogante beterweter die letterlijk gelobbyd heeft om paus te worden omdat hij er van overtuigd was dat enkel hij de kerk kon redden. Nu ben ik nog mild, want voor hetzelfde geld zeg ik dat hij het deed uit ambitie en machtswellust. Misschien nog wel het ergste: hij is een mislukkeling. Want de kerk is niet gered. Integendeel, ze staat er slechter voor dan ooit.

Ook de huidige paus zal de kerk niet redden, al is hij een enorme verademing, vergeleken met zijn voorgangers Ratzinger en Woytila de ziekelijk narcistische Pool Johannes Paulus II.

Het is nog maar de vraag of de kerk in haar huidige vorm wel moét gered worden. Lees verder “Het christendom is een humanisme”

Over liefde en De Croo

Trouw (Nl)

Lodewijk Dros

Liefde is niet wat je voelt, maar wat je doet   

Vaste prik in romans, ­romannetjes en poëzie: ze gaan vaak over liefde. Net als films. Wat boeken en bioscoop aanreiken, is daarnaast conflict, spanning. Geen liefdesgeschiedenis kan zonder. Tot zover niets nieuws. Maar Anna Mense ontdekte iets vreemds, vertelt ze in de Wetterauer Zeitung. “Waarom, vroeg de Duitse filosofe zich af, “zitten er zoveel negatieve gevoelens in de liefde ?”

Trouwe lezers van mijn blogs weten dat ik altijd opnieuw terugval op dat korte zinnetje uit de eerste brief van Johannes: God is liefde. Dat stelt natuurlijk dadelijk de vraag: wat is dat eigenlijk die liefde ?

Laat me allereerst stellen dat liefde niets van doen heeft met verliefdheid. Merk dan ook maar meteen op dat negentig procent van de literatuur over liefde, eigenlijk gaat over verliefdheid. In die literatuur kan je dus niets leren over liefde.

Nu is het natuurlijk zo dat verliefdheid als eerste gevoelen van aantrekkingskracht tussen mensen, kan overgaan in liefde. De meeste relaties kennen eerst een fase van verliefdheid. Minder voorkomend, maar misschien waardevoller is de liefde die als eerste fase de vriendschap heeft gekend. Lees verder “Over liefde en De Croo”

Irene, ik kan je missen; omdat ik van je hou.

Ik ben verliefd op Irene. – Sorry dat ik een heterosexuele man ben. – Dat kleine plekje op haar wang maakt haar lief en haar lange dijen zijn beloftes. Op de skipistes, hoog in de Alpen, lijkt ze wel een godin. Ik voel me klein tegenover haar. Eigenlijk ben ik haar niet waard. Maar toch: ik kan niet zonder haar. Iedere minuut van mijn leven zonder haar is verloren tijd.

En ja, het wonder gebeurt: ze ziet me zitten en we gaan samen op stap en leren mekaar beter kennen. Ik ontdek haar zwakke kanten en dat ze ook zwakke momenten heeft. Diep verborgen in mij heb ik zelfs graag dat ze die zwakke momenten heeft, want dan kan ik er zijn voor haar. Stilaan groeit mijn verliefdheid naar liefde. Ik heb niet meer het gevoelen dat ik er moet zijn voor haar omwille van mijzelf. Maar ik wil er gewoon zijn voor haar, niet meer voor mezelf, maar voor haar. En raar: ik kan haar missen. Want niet kunnen missen is eigenlijk egoïsme. Ik kan haar missen, maar ik wil haar niet missen. Lees verder “Irene, ik kan je missen; omdat ik van je hou.”

Wachten is niet gelijk aan geduld.

Logia

Kolet Janssen

‘Advent en corona: een oefening in wachten’

Nu het wachten ‘incontournable’ is geworden voor ons allemaal, kan het handig zijn om ons te laten inspireren door wie al eeuwenlang ervaring heeft met een wachtperiode.

De advent betekent het cultiveren van het wachten. Het is geen wachten waartoe we verplicht zijn door de omstandigheden. Het is wachten omdat we willen wachten. Nogal wat mensen in deze tijd van oppervlakkigheid weigeren inderdaad om te wachten. Ze ergeren zich dood als het niet snel genoeg gaat. Anderen leggen zich er bij neer en hun wachten wordt een dulden – geduld. Maar je kan ook wachten omdat je wachten belangrijk vindt. Dat is het wachten van christenen.

Wachten is belangrijk omdat niet (meer) wachten voor een christen betekent dat hij iets opgeeft.

Kerstmis hoort natuurlijk thuis bij de mythes. Ik zal hier dus noodgedwongen mythologische taal gebruiken.

Kerstmis is het feest van de komst van God als mens bij de mensen. Ik ga hier nu niet verder in op het belang van die komst. Dat is onderwerp voor een blog bij Kerstmis. Lees verder “Wachten is niet gelijk aan geduld.”