Categorie: samenleving

Geplaatst op

Zijn psychiaters charlatans ?

De Wereld Morgen

Paul Verhaeghe

Wie is nou eigenlijk gek? De cliënt, de psychiatrie of de maatschappij?

Ewout Kattouw schreef een evenwichtig werk, waarin hij persoonlijke ervaringen afwisselt met wetenschappelijke onderbouwde gegevens, met als doel een bijdrage tot een betere organisatie van de psychiatrische hulpverlening. Verplichte lectuur voor artsen-in-opleiding, volgens recensent Paul Verhaeghe

Als Paul Verhaeghe spreekt kunnen anderen beter zwijgen en luisteren.

Ik weet niet hoe jij je voelt als je dit leest, maar ik word kwaad.

Ik word kwaad op de farma-industrie die niet gericht is op het leningen van noden, maar op het winst maken op het lenigen van noden.

Ik ben kwaad op de psychiatrie. Verhaeghe spaart zijn collega’s als hij het heeft over de psychiatrie en niet over de psychiaters. Ik ben kwaad op de psychiaters. Ik ben kwaad omdat ze, hoog opgeleid, niet bekwaam zijn om uit de cultus van de procedures te stappen en niet in staat zijn om mensen als mensen te zien, en niet als “gevallen”. Lees verder “Zijn psychiaters charlatans ?”

Geplaatst op

De wereld krijgt de honger niet onder controle. Hoe zou dat toch maar komen ?

MO*

IPS

‘We moeten nu handelen om deze dreigende catastrofe te voorkomen’

Wereld krijgt honger maar niet onder controle

In 2021 leden bijna 828 miljoen mensen honger, dat zijn er 150 miljoen meer dan voor het uitbreken van de coronapandemie. In een recent rapport voorspelt de VN nu zelf dat hun duurzame ontwikkelingsdoelstelling om honger de wereld uit te helpen, een maat voor niets dreigt te zijn.

Laat me om te beginnen er op wijzen dat dit niet een rapport is van een of andere slinks activistenclubje, dat wat cijfers manipuleert om zijn slinks gelijk te halen, maar van de Wereldgezondheidsorganisatie die in se een orgaan is dat het kapitalisme omarmt.

In gesprekken moet ik telkens opnieuw vaststellen dat nogal wat mensen niet weten wat honger is.

Bij honger denken ze aan het gevoelen dat ze hebben als ze zelf “honger hebben”. Wel, die hongerlijders hébben dat gevoelen niet. Als je maar lang genoeg te weinig eet, voel je geen honger meer, maar je geraakt wel verzwakt. Eigenlijk moeten we niet spreken over honger, maar over ondervoeding. Lees verder “De wereld krijgt de honger niet onder controle. Hoe zou dat toch maar komen ?”

Geplaatst op

Waarom ligt de activering van de werkzaamheid bij de overheid ?

Minerva

Maarten Hermans

Ziekmakende arbeid maakt langdurig ziek

Het viseren en bestraffen van langdurige zieken verhult dat het beleid zelf mee de instroom in langdurige ziekte organiseert

Laat het duidelijk zijn: ik ga volledig mee in het verhaal van Maarten Hermans. Toch heb ik zo ’n vermoeden dat hij een karikatuur maakt van de op til staande maatregelen van de regering. Dat verandert niets aan het feit dat hij fundamenteel gelijk heeft.

Maar hij moet me eerst wel eens zeggen of ook hij wil dat 80% van de mensen aan ’t werk is. Ik wil niet te lastig doen en nog niet vragen hoe hij dat dan wil bereiken.

Alleen: als hij pleit voor een samenleving waarin mensen op hun zestigste op pensioen gaan en de werkzaamheidsgraad 63% (Wallonië) is, dan past die samenleving niet in het kapitalistische systeem. En dus zal die samenleving er niet komen. Lees verder “Waarom ligt de activering van de werkzaamheid bij de overheid ?”

Geplaatst op

Het kerngezin, hoeksteen van menselijkheid

LSP

Het kerngezin, hoeksteen van kapitalistische onderdrukking

In de zomer na de eerste lockdown steeg het aantal echtscheidingen met 12%. Met elkaar opgesloten zitten en de bijkomende last van huishoudelijke taken (zeker als de scholen gesloten waren) was voor velen een beproeving. De explosie van echtscheidingen was van korte duur. In 2021 was er een daling met 15% ten opzicht van het jaar voordien. De federatie van notarissen schrijft dit toe aan het feit dat er minder gelegenheid was voor ontrouw en dates. Maar laten we ook de gevolgen van de crisis voor gezinnen niet onderschatten

Het duurt een tijdje, maar de aap komt toch uit de mouw: dit artikel komt uit de koker van LGTB+*_-fanaten.

Ik zal het toch nog maar eens zeggen: ik heb niets tegen “anders-geaarden”. Van mij mag iedereen zijn wie hij is en ik zal iedereen met respect benaderen. Zolang hij me niet kwaad maakt. Als ik een LGTBQ+*_-er niet met respect behandel, zal dat zijn omdat hij me kwaad heeft gemaakt, maar niet omdat hij anders is.

En als de anders-geaarden het niet fijn vinden om in een kerngezin te leven, is dat hun goed recht.

Maar wat die anders-geaarden hier zeggen is niet hun goed recht, want ze zeggen dat ik niét in een kerngezin mag leven, want daarmee steun ik het kapitalisme. Lees verder “Het kerngezin, hoeksteen van menselijkheid”

Geplaatst op

Ego’s en christenen

Doorbraak

Frank Hellemans

Jan Flamend en het geluk van de genereuze

Zoektocht naar antidotum tegen hyperindividualisme van vandaag

Allemaal ego’s. Het gevecht om aandacht is Jan Flamends summa.

Eigenlijk is het een soort van testament over de zin van het leven in een tijd van al te veel egoïsme en te weinig altruïsme. Je krijgt het gevoel dat Flamend, die tijdens workshops over verkooptechnieken de hele wereld heeft rondgereisd, nu eindelijk eens zijn kaarten op tafel wou leggen. Een boek met een hoge urgentie dus, zoals dat heet

Er is niets mis met grote ego’s. Als ze zich maar in dienst stellen; als ze zich maar inzetten voor gemeenschapsvorming; als ze maar bekommerd zijn voor anderen.

Natuurlijk moet je daarbij de vraag stellen wat een ego eigenlijk groot maakt ?

En inderdaad, als je dan naar de ego’s van nogal wat mensen van nu kijkt, dan zie je weinig echte grootsheid, maar veel opgeblazen niks. Lees verder “Ego’s en christenen”

Geplaatst op

Sport als dienstmaagd van de macht en het grote geld

MO*

John Vandaele

Is er nog ruimte voor lokale en sociale sport?

Sport als dienstmaagd van de macht en het grote geld

Politici hebben altijd geprobeerd sport te gebruiken om het blazoen van hun land op te smukken. En de sport benut op haar beurt haar goede politieke contacten om zoveel mogelijk haar eigen boontjes te kunnen doppen. Sport komt ook steeds meer in de greep van het grote internationale geld. Is er nog ruimte voor sport die lokaal wordt aangestuurd, ten bate van de gemeenschap

Dit artikel op MO* legt mooi de rotzooi bloot die de “grote” sportwereld geworden is.

Of het nu gaat om sport als nationalistisch propagandamiddel of als commercieel product: het is en blijft rotzooi.

Waar dit artikel het niet over heeft is de reclame. Reclame betekent nog meer rotzooi. Lees verder “Sport als dienstmaagd van de macht en het grote geld”

Geplaatst op

Betutteling leidt tot de wereld van Klaus Schwab

Knack

Jean-Marie Dedecker

‘Betutteling wordt stilaan een epidemie’

‘De regeltjesboulimie ondermijnt de verantwoordelijkheidszin en verhoogt het conflictrisico’, schrijft Jean-Marie Dedecker. ‘Straks gaat de Vlaamse regering nog per decreet ordonneren dat de nagels van de inbrekers goed geknipt moeten zijn.

Jean-Marie draaft door. Dat is zijn temperament. Ik hou daar wel van. Tenslotte draaf ik slechts mee zover als ik zelf wil.

Dat om te zeggen dat ik het niet met alles eens ben. Maar ik ben niet zinnens om hier een discussie te beginnen over de vraag of ik mag smoren op de pispot.

Het gaat er om dat hij in de algemeenheid van zijn betoog gelijk heeft.

De overheid moeit zich met veel te veel. En inderdaad: de groenen zijn de hogepriesters in de kerk van “God ziet mij”. Lees verder “Betutteling leidt tot de wereld van Klaus Schwab”

Geplaatst op

Weg met het vrij onderwijs ?

Knack

Jean-Jacques De Gucht ‘

Willen we morgen wakker worden in een volledig gesegregeerd onderwijslandschap?’

Het is aan de overheid om de juiste omstandigheden te scheppen waarin kinderen met elkaar leren samenleven in onze maatschappij en zich maximaal kunnen ontwikkelen’, schrijft Jean-Jacques De Gucht (Open VLD): ‘Een gesegregeerd onderwijssysteem kan dit nooit realiseren’

Laat me al maar dadelijk antwoorden op de vraag in de titel: neen, natuurlijk wil ik dat niet. Maar dat JJ die vraag zo stelt is een retorische truk. Hij gebruikt dadelijk een woord – segregatie – waar een weldenkend mens het niet mee eens kan zijn. Alleen is het niet het juiste woord.

Dat soort smerige truken moet natuurlijk niet verwonderen van een omhooggevallen product van nepotisme.

Om te beginnen: een school is niet enkel een plaats van overdracht van kennis of kunde, maar is ze ook een opvoedingsmilieu. Je kan een kind niet zoveel uren per dag bij je hebben zonder aan opvoeding te doen.  Lees verder “Weg met het vrij onderwijs ?”

Geplaatst op

Over regenbogen

Sampol

Thijs Verbeurgt

Over regenbogen en bondgenoten, echte en valse

De internationale dag tegen homo-, bi- en transfobie lijkt steeds meer een dag van regenbogen allerhande dan van echte strijd. En dat frustreert steeds meer lgbtqi+’ers. ‘Wat zijn we met regenbooglogo’s als we ondertussen in elkaar worden geslagen?’ Ik begrijp die frustratie. Maar laat ons, tussen de regenbogen door, vooral bondgenoten blijven zoeken

Thijs Verbeurgt heeft gelijk. Zwaaien met vlaggen en regenboogzebrapaden zijn zeker niet de oplossing. En ja: bondgenoten zijn belangrijk.

De aanvaarding van LGTBQ+ is een zaak van niet-LGTBQ+ers.

Laat me eerst beklemtonen dat ik respect eis voor iedereen, wie hij ook is en welke keuzes hij ook maakt.

Het onderscheid tussen “zijn” en keuzes is belangrijk.

Iemand “is” holebi of “is” transgender. Lees verder “Over regenbogen”

Geplaatst op

Gezinsbegeleiding in een multiculturele samenleving

Knack

‘Gezinsbeleid en hulpverlening zijn nog niet voldoende op maat van toenemende diversiteit in de samenleving’

‘Gezinnen in België waren nog nooit zo divers als vandaag, maar die groeiende superdiversiteit weerspiegelt zich nog onvoldoende in het gezinsbeleid en de hulpverlening’, schrijven gezinswetenschappers  Dirk Geldof, Kaat Van Acker, Gianni Loosveldt en Kathleen Emmery van de Odisee Hogeschool. Hun boek  Gezinnen na migratie. Hulpverlening en gezinsbeleid in een superdiverse samenleving’, verschijnt deze week, naar aanleiding van de Internationale Dag van het Gezin van de Verenigde Naties.

Deze gezinswetenschappers hebben natuurlijk gelijk: hulpverlening en gezinsbeleid zijn inderdaad niet aangepast aan de multiculturele samenleving. De multiculturele samenleving is een feit. We kunnen ze niet terugdraaien. Zodus…

Misschien mag je van zo ‘n studie niet verwachten dat ze ook de toer op gaat van kritiek op de multiculturaliteit. Maar toch: als ze het probleem echt wil doorgronden, kan ze de negatieve invloed van de multiculturaliteit niet negeren. Lees verder “Gezinsbegeleiding in een multiculturele samenleving”