De rechtbank op school
Mijn zoon Peter (vandaag heb ik een zoon die Peter heet) zit op het laatste jaar middelbaar. Natuurlijk in de Latijn-Griekse, want dat is de enige richting die leert denken in termen van menselijkheid. Humaniora.
Peter is zo fier als een gieter, want hij is verkozen tot “rechter”.
Het zit zo: de school heeft haar eigen rechtbank. Een klaslokaal is daar speciaal voor ingericht.
Ieder jaar worden er onder de laatste jaars 5 rechters verkozen (het getal moet onpaar zijn om gelijkheid van stemmen te voorkomen). Niemand kan zich kandidaat stellen. Wie voor zichzelf of voor een ander propaganda maakt, wordt automatisch uitgesloten. De aanduiding gebeurt op basis van een enquete waarin de leerlingen van het hoger middelbaar aangeven welke leerlingen van het laatste jaar ze vertrouwenwekkend vinden. Deze enquete wordt afgenomen door één leerkracht. De uitslag wordt angstvalling geheim gehouden, behalve het lijstje van de vijf leerlingen die bovenaan stonden. Ook de volgorde van die leerlingen is niet bekend. Maar mijn zoon is daar dus bij.
De leerlingen van het lager middelbaar stemmen niet mee en krijgen geen functie in de rechtbank. Ze moeten leren dat ze daarvoor nog niet volwassen genoeg zijn. Voor pubers is het belangrijk dat ze leren verlangen naar volwassenheid en bewust werken aan hun groei naar die volwassenheid. Lees verder “Het lerarentekort”