Deze blog is een vervolg op die van gisteren.
Albert Frère heeft zijn eerste rijkdom vergaard door de oorlog in Korea.
Maar zijn grote slag heeft hij geslagen door chantage van belgische politiekers van alle partijen, maar vooral van de Waalse socialisten.
Hij was eigenaar van een hotel in de sjiekste laan van Brussel, de Louisalaan. Dat hotel werd graag bezocht door politiekers die wel eens wat seksueel wilden uitspatten. Wat de idioten niet wisten: Frère had er overal verborgen camera’s hangen…
Het Waalse staal, eigendom van de staat, was verlieslatend: de productie was te duur. Het bedrijf werd in stand gehouden door een enorme geldstroom aan subsidies.
Het was dus aangewezen om die staalbedrijven (Cockerill-Sambre) te sluiten, maar dat zou voor Wallonië een economische ramp betekenen, met massale werkloosheid, en dat kwam de PS niet goed uit.
Frère is er dan door chantage in geslaagd om de Waalse politiekers zo ver te krijgen dat het bedrijf werd opgesplitst: een deel was de productie, het andere deel de verkoop. De productie bleef eigendom van de staat, de verkoop werd eigendom van Frère. De staat subsidieerde de productie zodat Frère zijn staal van de staat kon “kopen” tegen een prijs waarbij hij toch nog winst kon maken in de verkoop… In dit verhaal spelen ook Willy Claes en de Luikse socialist André Cools een rol. Cools zal later vermoord worden… Spijtig genoeg is dat niet gebeurd met Claes. Ik trek deze woorden met spijt terug.
Uiteraard was het op de lange duur onmogelijk om die subsidie vol te houden, wat betekende dat de staalproductie dan toch moest stil gelegd worden. Frère was ondertussen door heel het spel stinkend rijk geworden. Maar welke politieker kon of wilde het staalbedrijf sluiten ? De politiekers die in de macht van Frère waren konden het niet, en de anderen wilden het niet om niet verantwoordelijk gesteld te worden.
Ze hebben dan de Fransman Gandois naar belgië gehaald met de opdracht om het staalbedrijf te sluiten met zo weinig mogelijk sociale gevolgen. Als er dan toch sociale gevolgen waren (en dat was onvermijdelijk), konden ze die in de schoenen van die Fransman schuiven. Dat kon die gast natuurlijk niet schelen, want zijn schoenen zaten al vol met geld van de belgische staat… Lees verder “Albert Frère”