Categorie: samenleving

Doorbraak

Luc Nagels

De ‘gefaalde staten’ van de wereld

DR Congo is één van de belangrijkste

Het moet zo’n half jaar geleden geweest zijn dat ik het Afrikamuseum in Tervuren nog eens bezocht heb. Het museum had zijn best gedaan om Leopold II-beelden wat te doen opgaan in de achtergrond. In de nieuwe lange gang van het onthaalpaviljoen kijk ik nieuwsgierig in de exporuimte. Enkele jonge Afrikaanse dames, met upper-class kledij waarin Afrikaanse stijlen mooi verwerkt zitten, maken vriendelijk contact. ‘We hebben hier een ICT-conferentie’ zegt ééntje fier.

Nagels brengt een interessante visie, maar ik wil me vandaag – het is zondag – beperken tot wat hij zegt over religie.

Volgens Nagels zou religie de oneindige groeidroom aanwakkeren. En hij is blij dat deze oneindige groeidroom bij ons is weggevallen door de secularisatie.

In ieder geval is het wegvallen van de religieuze groeidroom bij ons niet samengegaan met het wegvallen van de neoliberale – of zeg maar gewoon kapitalistische – groeidroom, want die is nog altijd springlevend. Je kan dus niet zo maar zeggen dat de religieuze groeidroom oorzaak van – of noodzakelijk is voor de economische groeidroom.

Bij de religieuze “app” verwijst Nagels uitdrukkelijk naar een oneindige geboortegroeidroom. Die zou in Congo nog altijd leven door de religie. Nu zal religie wel een rol gespeeld hebben, maar misschien overschat Nagels de invloed van de (christelijke) religie op het denken van de Congolees en is die meer “heidens” gebleven dan de missionarissen lief is. Zeker is dat het hoge geboortecijfer er samenhangt met de grote kindersterfte. Als mensen weinig kinderen willen, moeten ze er veel maken. En de mensen willen veel kinderen omdat er geen sociale zekerheid is – geen pensioenen – en kinderen de zorg voor hun ouders moeten opnemen als die niet meer zelf kunnen werken. Lees verder “Groei en religie”

Dwarsliggers

Globalisering: Zegen, Vloek of gevaarlijk Experiment?

In het kielzog van zwakke definities ontstaan altijd absurde discussies. In dit geval is het ook niet anders. Wat bedoelen we als we ‘globalisering’ zeggen, wat wordt er dan ‘gemondialiseerd’?

Gisteren heb ik de Dwarsligger een rechtse kloot genoemd. Dat belette me niet om het met hem eens te zijn over een aantal van zijn inzichten. Ook vandaag brengt hij inzichten die helpen om de ernstige en hopeloze toestand te begrijpen.

Volgens de Dwarsligger ligt de oorzaak van de toestand in het post-modernisme dat hij Cato-gewijze retorisch bestrijdt. Over dat postmodernisme wil ik toch de Dwarsligger even tegenspreken.

Hij verwijst naar het postmodernisme als oorzaak van de slordige definitie van het woord globalisering. Ik wil daar wel gedeeltelijk in meegaan, maar ik zou van hem dan toch ook verwachten dat hij me wat meer inzicht geeft in wat hij onder postmodernisme verstaat en een niet-slordige definitie geeft van dit woord.

In dat verband wil ik wijzen op een aspect van het postmodernisme, en een belangrijke oorzaak er van. Het postmodernisme is ontstaan in volle koude oorlog met een oorlogspropaganda die voortdurend waarschuwde voor Russische atoomdreiging. De reële dreiging van een oorlog met nucleaire massavernietingswapens heeft zeker meegespeeld in de postmoderne levenshouding van “ik wil alles, en ik wil het nu” – want morgen is er misschien niets meer. In dat kader kan je ook de consumptie- en genotcultuur situeren. Het is dansen op de Titanic. Denk hier ook aan de recente feestjes ondanks de virusdreiging, die me doen denken aan de feestcultuur van de jaren dertig. Het kan niet anders of deze cultuur heeft geleid tot vormen van relativering op het ethische vlak, maar dus ook ook tot relativering in verband met de vraag naar de waarheid. Het is die relativering die de Dwarsligger aanklaagt. Lees verder “Hoe staan we tegenover de grote problemen ?”

Dwarsliggers

Dwarsligger

Babylon de hoer

Uit mijn tijd als muskusrattenbestrijder herinner ik me, dat als teveel van die dieren op een kluitje leefden, de jongste mannetjes (rammen) erop uit trokken en probeerden jonge moertjes mee te krijgen, op zoek naar een nieuw territorium voor zichzelf en het exponentieel toenemende nageslacht

Als de Dwarsligger het woord kloot mag gebruiken, dan ook ik. De Dwarsligger is een rechtse kloot. Dat belet me niet om toch ook waardering te hebben voor sommige van zijn meningen. Het is niet omdat ik iemand in een hokje steek, dat hij plots ook enkel nog hokjespraat uitkraamt. 

En dus geef ik hem gelijk als hij zegt dat de grote steden, voorzichtig uitgedrukt, het mens-zijn van de bevolking geen goed doen. Pol Pot en Mao hadden gelijk in hun basisintuïtie. De manier waarop ze hun idee hebben toegepast was natuurlijk totaal verwerpelijk. 

Ik begrijp niet goed hoe op dit ogenblik linksen er voor kunnen pleiten om de bevolking in grote steden samen te persen. Het is weer zo ’n waanzin van het groene denken: we hebben oppervlakte op de grond te kort om bossen in stand te kunnen houden, en dus gaan we oppervlakte boven de grond creëren en de mensen opstapelen. Als we dan ook nog verwarming niet meer per woning organiseren, maar per toren, dan maken we ook winst op gebied van CO2 uitstoot, nog zo ’n idee fixe. Als je toch overtuigd bent van de opwarming, waarom focus je dan op energie-winst in verwarming ? Dan moet je bezig zijn met energie-winst in koeling.

Wie enkel naar de lucht tuurt om CO2 te speuren kijkt niet naar de grond die hem draagt. Anders uitgedrukt: op dit ogenblik heerst bij groen links de ziekte van de ideologische blindheid.

Bij boeddhisten leeft de idee dat een mens contact nodig heeft met de grond. Daarom gaan ze zitten. Hun billen zijn groter dan hun voeten. Is het je nog niet opgevallen dat nogal wat boeddhisten dikke billen hebben ? Hoe dikker de billen, hoe zenner de boeddhist. De extremisten aanbidden de liggende  Boeddha. Als ik dat zo schrijf klinkt dat belachelijk, maar fundamenteel hebben ze gelijk. Een mens moet met beide voeten op de grond staan. De vloer in een appartement op de zevende verdieping is geen grond. Lees verder “Weg met de steden !”

MO*

Gie Goris

Podcastgesprek over liefde, haat en engagement in Vlaanderen

Bleri Lleshi: ‘Hoe verander je de wereld? Door actief te zijn waar je leven zich afspeelt’

Vlaanderen heeft een lelijk, racistisch gezicht. Maar de kracht van vrijwilligersinzet is groter en mooier, vindt Bleri Lleshi. Meer aandacht voor die schoonheid helpt om de alom woekerende machteloosheid te overwinnen. En dat doen we best lokaal, waar we leven. ‘Mijn stelling is: Vlaanderen is ook van ons.

Kijk eens aan ! Lleshi heeft het licht gezien ! Neen, ik zeg dit niet spottend, maar met oprechte waardering. Tot nu toe draaide ik de bladzijde al om als Lleshi in beeld kwam. De man liep over van de politieke correctheid en van de haat voor Vlaanderen die daaruit voorkomt. Ik kotste van dat superioriteitsgevoelen en van het gebrek aan vermogen tot genuanceerd denken. Om het simpel te zeggen: hoe praat je met iemand die anderen verwijt dat ze veralgemenen en dat racisme noemt, terwijl hij zelf nog sterker veralgemeent en omwille van inderdaad aanwezig racisme een hele bevolking racistisch noemt ?

Hier lees ik een andere Lleshi. Een man die toegeeft dat hij Vlaanderen met elke cel in zijn lichaam haatte. En die nu beseft dat hij ook van Vlaanderen kan houden. Dat hij zich niet schaamt voor zijn haat is niet erg consequent. Want hij stelt daarbij dat hij reden had om Vlaanderen te haten. Heeft hij nu die redenen niet meer ? Is Vlaanderen veranderd ? Neen toch ? Lleshi is veranderd. Laat dit een lesje zijn voor andere “anders-zijnden”. Hier volgt mijn lesje: Lees verder “Ik ben nooit geweigerd in een discotheek”