Categorie: actualiteit

Geplaatst op

De daden van een extremistische atheïstische kliek

VRTNWS

Aantal abortussen daalt vooral bij tieners en twintigers, nog elk jaar bijna 500 vrouwen naar Nederland

De Evaluatiecommissie zwangerschapsonderbreking kon de afgelopen jaren geen cijfers publiceren. De raadgevende commissie, die in 1990 in het leven werd geroepen, vond niet genoeg kandidaten om alle mandaten in te vullen, en kon bijgevolg geen verslagen afleveren. Sinds eind 2018 zijn de mandaten weer ingevuld. De Commissie deed het nodige inhaalwerk en heeft de cijfers van 2014 tot 2017 nu klaar. Daaruit blijkt dat het aantal zwangerschapsafbrekingen de afgelopen jaren vrij fors gedaald is

Op de radio hoorde ik een zekere Katja Gabriëls en Valérie Van Peel. Die Katja heeft mede een wetsvoorstel ingediend voor de versoepeling van de abortuswet waarvan sprake op het einde van dit artikel van VRTNWS.

Toch eerst nog dit: als ik het hier over atheïsten heb, heb ik het niet over àlle atheïsten, maar wel over een extremistische atheïstische kliek die daarbij ook ongeremd agressief is tegenover alles wat naar religie riekt.  Lees verder “De daden van een extremistische atheïstische kliek”

Geplaatst op

Over het misbruik van ondraaglijk lijden in de rechtszaal

Doorbraak

Johan Sanctorum

Het euthanasieproces: kan het wat zachter jongens?

De sereniteit is al helemaal zoek

Over de zaak-Tine Nys heeft ondertussen zowat iedereen een mening: euthanasie die werd uitgevoerd (klungelig, amateuristisch en tactloos, zo wordt getuigd) op een vrouw die er psychisch erg aan toe was en aan het borderlinesyndroom leed. Haar leven is niet op rozen verlopen en sukkelde van de ene behandeling in de andere. De ouders en twee zussen betwisten evenwel dat Tine echt toe was aan euthanasie. Ze stellen dat er slordig met de procedure werd omgesprongen, en daagden de drie betrokken artsen voor de rechter.

Johan Sanctorum is zo slim om het niet te hebben over de vraag of deze euthanasie verantwoord was of niet. Ook ik ga me daar niet over uitspreken. Maar lees toch maar dit artikel    in de Standaard. Het is betalend, maar wel de moeite waard.

Advocaat Van Steenbrugge is een goor ventje dat kickt op sensatie en voor die kick alles opoffert. Dat is ook al duidelijk geworden in de pedofiliezaak tegen de katholieke kerk. Hij verandert dit proces van een vraag naar een verantwoordde en goed uitgevoerde euthanasie, tot een proces tegen de katholieke kerk. Nu mag je van mij die kerk haten – ik haat ze niet, maar heb wel veel kritiek, en ben zeker geen gelovige katholiek – maar als je van het leed van mensen gebruik maakt om je haat bot te vieren, ben je erger dan die kerk. Lees verder “Over het misbruik van ondraaglijk lijden in de rechtszaal”

Geplaatst op

Over minimumpensioenen en een basisinkomen

VRTNWS

Stijn Baert

Zomaar het minimumpensioen verhogen tot 1.500 euro is onverantwoord

Bien joué, Bart De Wever. “Als we erin slagen meer koeken te bakken, dan kunnen we die best uitdelen aan wie nu een laag pensioen heeft”, zo klonk het pleidooi van de N-VA-voorzitter voor de verhoging van het minimumpensioen tot 1500 euro dit weekend ongeveer. En dat volstond blijkbaar om de bijna zekere preformatie van een paars-groen kabinet af te wenden en het zoeken naar een regering van de N-VA met de socialisten extra tijd te geven. Die verhoging van het minimumpensioen wordt door politiek analisten dan ook omschreven als “een smeermiddel” en “een zoenoffer”

Laat me beginnen met de conclusie van dit artikel dat we met meer mensen langer moeten werken om de welvaart in ons land te verzekeren. Dat klinkt logisch, maar heeft geen oog voor een even logisch alternatief: als we er in slagen de productiviteit in stand te houden of zelfs te verhogen met minder mensen die minder werken, kunnen we even goed de welvaart in ons land verzekeren. Want tenslotte moeten die meer mensen die langer werken leiden tot grotere productiviteit. Het is niet het werk op zich dat de welvaart schept, maar de productie. Lees verder “Over minimumpensioenen en een basisinkomen”

Geplaatst op

Catalonië en de dwaasheid van belgicistische linksen

Doorbraak

Christophe Bostyn

Wanneer roept Koen Geens de Spaanse ambassadeur op het matje?

Spaanse druk op Belgisch gerecht is ontoelaatbaar

Terwijl het Spaans gerecht voor de derde maal in amper twee jaar tijd de uitlevering vraagt van Carles Puigdemont, valt de Hoge vertegenwoordiger van de Europese Unie, de Spanjaard Josep Borrell, het Belgisch gerecht frontaal aan. Vermeende ETA-terroristen kunnen volgens hem ‘rustig in België leven’. Ook de Spaanse regering sprak al herhaaldelijk dreigende taal tegen België: lever hem uit of er komen ‘gevolgen‘! Zelfs premier Sánchez beloofde dat hij ervoor zou zorgen dat de in België verblijvende Catalanen voor een Spaanse rechtbank zou verschijnen. Hoe? ‘Het Spaanse parket hangt toch van de regering af’, zo klonk het in het heetst van de verkiezingscampagne. Een faux pas waarvoor later excuses volgden, maar waar nochtans geen letter van gelogen is

Ondertussen heeft het Europese hof van Justitie uitspraak gedaan ten voordele van Puigdemont en Junqueras. Lees het hier.

Linkse vrienden willen niet weten van enige sympathie voor de Catalanen. Ze zitten vast in een soort reflex waarbij het woord onafhankelijkheid onmiddellijk fascisme en collaboratie oproept, en dan stopt het denken.

Maar wat is er eigenlijk aan de hand in Spanje ? Lees verder “Catalonië en de dwaasheid van belgicistische linksen”

Geplaatst op

Over het ontbreken van armoede-doelstellingen bij Jambon

Knack

Wim Van Lancker

‘Waar zijn de armoededoelstellingen?’

‘In het regeerakkoord van de regering-Jambon wordt er met geen woord gerept over meetbare objectieven op het vlak van armoedebestrijding’, schrijft Wim Van Lancker in het politieke maandblad Samenleving & Politiek

Wim Van Lancker is zeker een geleerde mens. Hij heeft veel geleerd, maar kan niet denken. Als je een computer de juiste gegevens inlepelt, kan ook die machine dit artikel schrijven. Het komt er op neer dat die geleerde mensen – met alle goede bedoelingen – zo zijn gedrild in een bepaald stramien van denken, dat het geen denken, doch slechts nog een toepassing van formules is.

Ik heb het gehad met al die doelstellingen. Of het nu over het klimaat, de migratie, de titel van Anderlecht of de armoede gaat: iedereen wil tegenwoordig doelstellingen horen. En als iemand een beetje realistisch doelstellingen formuleert wordt hij er op aangevallen dat ze niet ambitieus genoeg zijn. Greta en Anuna zijn ook al zo’n gedrilde aapjes die dit soort praat zonder denken uit hun strotjes krijgen. Lees verder “Over het ontbreken van armoede-doelstellingen bij Jambon”

Geplaatst op

De vrt en de boel zijn om soap

Knack

Karen Donders

‘Wat te doen met VRT? Eerst de inhoud, dan de centen’

De meeste Europese landen hebben een publieke omroep. Britten hebben de BBC, de Noren NRK, de Denen DR, de Spanjaarden RTVE, de Polen TVP. En wij hebben VRT. Met één, Canvas, Radio 1, StuBru, MNM, Ketnet, vrtnws.be en diverse andere televisie-, radio- en online merken bereikt onze publieke omroep quasi iedereen in de Vlaamse samenleving. Ieder jaar opnieuw evalueert de Vlaamse Regulator voor de Media de performantie van de VRT. Ieder jaar opnieuw krijgt de publieke omroep een uitstekend rapport; ook trouwens van de meeste parlementsleden in de Commissie Media van het Vlaams Parlement.

Eerst en vooral: commerciële TV zou niet mogen bestaan. Want bij bijvoorbeeld VTM draait het niet om de programma’s, maar om de reclame. Als het kon, zou VTM enkel reclame uitzenden. De programma’s dienen enkel om de mensen naar de reclame te trekken. Dat is pervers.

Ik haat reclame. Want reclame staat niet in dienst van de mensen, maar in dienst van kapitalisten. Moest reclame nuttige informatie zijn voor consumenten, dan zou ik reclame aanvaardbaar vinden. Maar dat is ze niet. Integendeel, het is pure misleiding. Nu hoor ik de liberale roedel al huilen dat reclame nodig is voor de economie. Dat is natuurlijk waar, maar het enige wat je daarmee aantoont is dat ook die economie pervers is. Lees verder “De vrt en de boel zijn om soap”

Geplaatst op

Neen Francken, we hebben géén sterke NAVO nodig

Doorbraak

Theo Francken, Peter Buysrogge, Karolien Grosemans, Michael Freilich

We hebben een sterke NAVO nodig

toch vindt de top plaats in een gespannen klimaat

De NAVO Leaders Meeting in Londen markeert 70 jaar Trans-Atlantische samenwerking in defensie. Al die tijd slaagde de alliantie erin om de vrede en veiligheid van de democratieën van Europa en Noord-Amerika te verzekeren. De verjaardag zou een reden moeten zijn om te vieren, maar toch vindt de top plaats in een gespannen klimaat

Het zal sommigen met verstomming slaan, maar ik ben het niet eens met de stelling van deze n-va-ers.

Laat me beginnen met het einde van het artikel waarin de auteurs de – voor hen – voornaamste motivatie voor de NAVO aanhalen: de gedeelde waarden, namelijk de westerse cultuur met zijn nadruk op individuele vrijheid en liberale democratie.

Deze motivatie is voor mij contraproductief, want ik wil een samenleving, waarin de individuele vrijheid meer in dienst van de gemeenschap wordt gesteld. Ik heb het in vorige blogs al gezegd: de groeiende individualisering is oorzaak van lijden, zowel op materieel als op psychisch vlak.  Lees verder “Neen Francken, we hebben géén sterke NAVO nodig”

Geplaatst op

Gehandicaptenzorg is een hoofdwaarde van de westerse cultuur

VRTNWS

Jocelyne Hanssens en Siska Deknudt

Besparen op het persoonlijk zorgbudget van mensen met een beperking is een aanslag op hun weerbaarheid

De 65-jarige Jocelyne Hanssens is geboren met zware fysieke beperkingen. Tot vandaag puzzelde ze met haar zorgbudget om zelfstandig te kunnen wonen. Met een zogenoemd persoonsvolgend budget kunnen mensen met een beperking zelf beslissen hoe en waar ze hun zorg “kopen”. Dat budget wordt nu bijna gehalveerd omwille van een correctieronde bij de Vlaamse administratie. In deze opinie kaart haar jeugdvriendin Siska Deknudt aan dat Jocelyne de jarenlange inspanning om zuinig en efficiënt met haar budget om te springen nu als een boemerang in haar gezicht krijgt geslingerd

Kijk, dàt maakt me kwaad ! Je mag van mij besparen op alles, zeker op de cultuursector (grapje), maar niet op zorg voor gehandicapten. En zeker niet als die zorg een verschil maakt tussen leven en vegeteren. Mensen die werkloos zijn, moeten steun krijgen, maar zelfs als ze die niet zouden krijgen, zouden ze kunnen léven. Desnoods moeten ze maar in het zwart werken of naar de moskee gaan om daar steun te vragen. – Je voelt aan mij dat ik écht kwaad ben – Maar ze hebben nog altijd een leven. Dat geldt niet voor mensen met een beperking die in de steek gelaten worden. Lees verder “Gehandicaptenzorg is een hoofdwaarde van de westerse cultuur”

Geplaatst op

De cultuursector, decadent, asociaal, egoïstisch en dom ( 2 )

Doorbraak

Ignace Vandewalle

De coma van de subsidiekunst

Hoe subsidies de cultuursector ‘verstaatsen’

Ik ben een cultuurminnend man. Ik schrijf poëzie en ben een gepassioneerd toneel- en musicalspeler. Maar wie dacht in mij een fan van cultuursubsidies te vinden, vergist zich. Oké, ik ben niet goed genoeg om mee te acteren in semiprofessionele en professionele producties die nu 60% van hun subsidies verliezen. Ik speel mee in amateurproducties die hun subsidies zoeken op het lokale niveau en creatief moeten zijn om hun jaarlijks budget rond te krijgen. Dit betekent niet dat ik niet solidair ben, maar ik wil ook niet hypocriet zijn

Gisteren heb ik me vooral bezig gehouden met antwoorden op de argumenten van Winckelmans. Vandaag wil ik wat dieper ingaan op een fundamentele vraag waar ook Ignace Vandewalle naar verwijst.

Gehandicapten hebben recht op steun. Maar subsidies zijn geen recht, maar een gunst; een steun voor mensen die door privé initiatief bijdragen tot de opbouw van de samenleving; tot gemeenschapsvorming; tot vermenselijking. De overheid oordeelt er over welke initiatieven volgens haar daarvoor in aanmerking komen. Ideologisch verschillende overheden zullen daarbij verschillende prioriteiten leggen. Dat is hun goed recht. 

Dat brengt ons op de fundamentele vraag naar de onafhankelijkheid van de cultuursector waar die toch zoveel belang aan hecht. Welnu, de sector is daarin ongelooflijk hypocriet. Lees verder “De cultuursector, decadent, asociaal, egoïstisch en dom ( 2 )”