Categorie: belgische politiek

Doorbraak

Geert Goubert

Daens is van ons

Staatssecretaris Mathieu Michel sprak Christophe D’Haese, kamerlid en burgemeester van Aalst, onlangs in de Kamer aan als ‘meneer Daens’. Koen Geens meende (in het Frans) op deze grote lapsus belerend te moeten reageren met: ‘Daens c’est nous, c’est le début de la démocratie chrétienne’ (Daens dat zijn wij, het is het begin van de christendemocratie)

Als het over de huidige politieke partijen gaat is Daens van niemand.

Daens was een priester die getroffen was door de verschrikkelijke armoede van de mensen van die tijd. Voor hem was die armoede terecht verbonden met de dé constructiefout van het onland belgië. belgië is geconcipieerd als een Franstalig land terwijl de meerderheid van de inwoners geen Frans kende. Ja, er was natuurlijk nog geen sprake van een Nederlandse eenheidstaal. Het Vlaams was een verzameling van dialecten, maar dat is niet terzake. De leiding van het land en de bezitters van het land, de kapitalisten waren Franstalig. Lees verder “Daens is van niemand”

Streven

Ludo Abicht

Geen andere uitweg

Dit boek van de politieke historicus Harry Van Velthoven leest als de lange kroniek van een reeds vroeg aangekondigde scheiding tussen Waalse (en Franstalige) sociaaldemocraten en hun Vlaamse ‘verwanten’. ‘Aangekondigd’ is hier wellicht niet de juiste term. In het licht van de ontwikkeling die in dit essay in detail geschetst wordt zou men eerder kunnen spreken van ‘vermoed, gevreesd, bestreden en ontkend’, tot de breuk in 1978 onvermijdelijk geworden was

Op zich is de geschiedenis van het belgische socialisme van weinig belang. belgië als land betekent niets. belgische politici halen topfuncties binnen in internationale instanties, juist omdat belgië niets betekent. Frankrijk zal nooit aanvaarden dat een Duitser Europees president wordt. belgië leverde ondertussen Van Rompuy en nu Michel. Dat kan enkel omdat het nationalisme van deze heren ongevaarlijk is. belgië heeft geen macht. Dat Michel – en Reynders ! (als je niets hoort van Reynders is het opletten geblazen ! ) – toch hun top positie hebben misbruikt om Wallonië te bevoordeligen bij de verdeling van Europees geld om de klimaatproblemen aan te pakken, interesseert de Europese groten niet. Het is een louter belgische aangelegenheid.

Wat heeft dit te maken met het artikel van Abicht en het thema van het uit mekaar vallen van de socialistische partij in een Vlaamse en een Waalse socialistische partij ? Welnu, je kan wat Michel en Reynders nu doen zien als een samenvatting van de geschiedenis van belgië.. Zoals Harry Van Velthoven ze beschrijft wordt die geschiedenis eigenlijk gekenmerkt door een oorspronkelijk totale Franstalige dominantie die langzaam is afgekalfd en omgekeerd, waarbij de Franstaligen nog altijd krampachtig achterhoedegevechten leveren en proberen de illusie hoog te houden dat ze het eigenlijk nog voor het zeggen hebben in dit onland. De manier waarop Magnette op dit ogenblik probeert de belgische politiek te domineren is daarvan een illustratie. Het gaat er daarbij niet enkel om dat zijn partij in normale omstandigheden door de verkiezingsuitslag incontournable is en hij het zich dus als machtspoliticus kan permitteren, maar ook de manier waarop hij er geen graten in ziet dat de overgrote meerderheid van de grote meerderheid van dit land niet zou vertegenwoordigd zijn in het bestuur is tekenend. Ik kan me voorstellen dat hij geniet van de idee dat Wallonië/de Franstaligen eindelijk nog eens de lakens kunnen uitdelen en het land domineren. Overigens is er iets mis met een staatsstructuur die zo ’n situatie mogelijk maakt.  Lees verder “Het belgische, Waalse, Vlaamse socialisme en de Internationale”