Categorie: samenleving

MO*

Susan Dierickx

‘We zijn wanhopig, en we zouden alles proberen om kinderen te krijgen’

Hoe de internationale gemeenschap vruchtbaarheidsproblemen in Afrika blijft negeren

Afrika staat bekend als het continent van de problematisch snelle bevolkingsgroei. Tegelijk tonen cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) aan dat één op drie Afrikaanse vrouwen te kampen heeft met vruchtbaarheidsproblemen. Dit is problematisch in landen zoals Gambia, waar er een enorme sociale druk is om kinderen te krijgen, schrijft onderzoekster Susan Dierickx. Onvruchtbaarheid, een luxeprobleem

Vandaag begeef ik me op een wel heel heikel pad, want mijn aangeboren agressiviteit en neiging tot brutaliteit passen niet bij een onderwerp dat gaat over het lijden van mensen. 

Laat me al maar dadelijk stellen dat ik alle begrip heb voor mensen die lijden onder kinderloosheid. 

Ik heb ooit feministen horen krijsen dat kinderen krijgen een recht is. Nu moet je natuurlijk geen aandacht schenken aan krijsende feministen. Krijsen is een teken van domheid.

Maar neen dus: kinderen krijgen is geen recht. Want als dat een recht is, is geen kinderen kunnen krijgen een onrecht. Is gezondheid een recht, en ziekte een onrecht ? Dat het geen onrecht is, maar gewoon lijden, wil niet zeggen dat we dat lijden niet mogen en moeten verlichten of wegnemen. Maar zou het principe van medische hardnekkigheid om iemand in leven te houden, niet ook moeten gelden voor medische hardnekkigheid om leven te wekken ? Het vraagteken is hier niet retorisch. Over dit onderwerp is nog veel te zeggen, maar niet in deze blog.

Ok, dat is allemaal interessant. Maar hier niet terzake. Want in dit artikel gaat het niet over onze toestanden, maar over Afrika.

Heeft een vrouw recht op kinderen ? In Afrika moet je de vraag anders stellen: heeft een man recht op kinderen ? En heeft een vrouw de plicht om kinderen te baren ? Lees verder “Is kinderen krijgen een recht ? Een plicht ?”

VRTNWS

Geen okselvijvers, wel een Belgisch modemerk in beeld: “Het Paleis is helemaal mee in de communicatie van de 21e eeuw”

Het nieuws dat kroonprinses Elisabeth aan de Koninklijke Militaire School gaat studeren, werd door het Paleis aangekondigd met drie opmerkelijke foto’s van een joggende Elisabeth. “Dit is communicatie van de 21e eeuw”, zegt persfotograaf Dirk Waem in “De wereld vandaag”

“Dan zie je hoe goed dit allemaal in elkaar is gezet.”

Zo eindigt dit artikel waarin een persfotograaf de lof zwaait van het koningshuis dat de 21ste eeuw is binnengetreden. Ondertussen wordt het modehuis dat deze legging op de markt brengt overspoeld door bestellingen. Ik zou graag een lijst van deze bestellers in handen krijgen. Dan heb ik ook een lijst van te mijden onnozelaars.

Wat is dat toch met die mode ? Overal zie ik blanke vrouwen met negerinnenkonten in nauwsluitende leggings ronddrentelen. Negerinnen staan goed met hun konten. Blanke vrouwen niet. Al dat gewaggel van klompig vet doet pijn aan de ogen. Waarom dragen die vrouwen een model dat hen totaal niet flatteert ? Omdat het mode is ! De modegoeroes verkondigen dan ook nog dat kleding een uiting van persoonlijkheid is. Ja zeg, dan weet ik nu dat die kontmadammen geen persoonlijkheid hebben, want het zijn volgelingen. Ze volgen de mode.

Let op: ik heb zelf een buikje. En ik vind dat ik daar recht op heb. Zo hebben voor mijn part die vrouwen ook recht op hun kont. Er zijn er die hun kont pront dragen. Mensen die zich pijnigen om het schoonheidsideaal te bereiken, hebben even weinig persoonlijkheid als die kontmadammen. Voor de goede verstaander: ik gebruik het woord kontmadam niet voor iedere vrouw met een uitgebreid achterstel, maar enkel voor 12x extralargevrouwen in leggings.

En nu moet ik de macho in mij terug in zijn hok jagen. Want dat modegedoe is op zich nog onschuldig. Alhoewel. Lees verder “Het paleis is helemaal mee met de manipulatietechnieken van de 21e eeuw.”

MO*

Samira Bendadi

De dood van Adil: de graffiti is weggeveegd maar de woede en het verdriet werden niet uitgewist.

‘Politie overal, gerechtigheid nergens!’ De politie en de volkswijken in tijden van corona

De graffiti naar aanleiding van de dood van Adil, de negentienjarige Brusselaar die op 10 april omkwam bij een politiecontrole op het naleven van de lockdown, is van de muren verwijderd. Maar het verdriet en de woede zijn daarom niet uitgewist. Eigenaardig genoeg heeft de fatale afloop van een gewone controle geen publiek debat uitgelokt

Kijk, van dit gewauwel, word ik kwaad.

Ik ga hier niet elke dwaasheid aanklagen die dit artikel ons opsolfert, want dan moet ik een boek(je) schrijven. Maar het is schrijnend dat gediplomeerden zich voordoen als wetenschappers en dan de wetenschap ten schande maken.

Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om te beweren dat er bij de politie geen smeerlappen zitten. Die zitten er overal, dus ook bij de politie. Maar als je dit leest, dan lijkt het er op dat er toch wel heel veel smeerlappen politieman/vrouw geworden zijn.

Kijk zelf maar eens rond. Zijn de meeste politiemensen die jij kent smeerlappen ? Ja natuurlijk heeft iedereen van ons al wel eens een boete gekregen, al was het maar voor verkeerd parkeren, en dan is het normaal dat een mens eventjes weinig sympathie koestert voor het politionele personeel. Maar zelfs als je vindt dat die boete eigenlijk toch niet had gemoeten, kan je moeilijk zeggen dat die mens een smeerlap is. En toch krioelt het in Kuregem van de smeerlappen. Selecteert de politietop dan speciaal smeerlappen om in Kuregem wat aan racisme te gaan doen en brave kinderen dood te rijden ? Lees verder “Het nep linkse politiek correcte gewauwel over Adil”

Knack

Ludo Abicht

‘Herstel van maatschappelijke weefsel mogen we in geen geval alleen aan de overheid en haar experten overlaten’

Ludo Abicht van Vlinks somt vier aandachtspunten op waar we rekening mee moeten houden als we na de coronacrisis weer de draad van het gewone leven willen oppikken

Als ik artikels van Ludo Abicht tegen kom, zal ik zelden de kans laten voorbijgaan om er een commentaar bij te schrijven. Als mijn commentaar dan niet lezenswaardig is, heb ik jullie tenminste een goed artikel voorgeschoteld. En neen, ik ben het niet in alles met hem eens. Maar dat hoeft ook niet.

In ieder geval heeft hij gelijk als hij zegt dat er georganiseerde actie zal nodig zijn om de gemakkelijke waardering die onze “helden” nu krijgen om te zetten in realiteit. Want in de mate dat we terugkeren naar het gewone leven, zullen ook de oude ideeën en reflexen terugkeren. De emoties ebben weg, en daarmee ook de motivatie om te handelen.

Laat het daarbij duidelijk zijn dat niet de zorgkundigen en onderwijsmensen zelf voor hun rechten moeten opkomen. Het is aan de handenklappers en beddenlakens hangers om  er voor te zorgen dat hun emotionele reactie niet verzandt in belachelijkheid. Ze moeten beseffen dat ze zich grandioos belachelijk maken als ze niet zelf de hand aan de ploeg slaan en de straat op gaan om ook financiële waardering te eisen voor de “helden”. Lees verder “Wijze woorden van Ludo Abicht”